Postanowienie SN z dnia 8 września 1993 r., sygn. III CRN 30/93

Przepisy kodeksu postępowania cywilnego o doręczeniu mają charakter obligatoryjny, który wyłącza swobodną dyspozycję stron w zakresie sposobu doręczania pism sądowych. Dyspozycja art. 133 § 3 zd. 1 k.p.c. wiąże zarówno sąd, jak też same strony, które jedynie poprzez cofnięcie pełnomocnictwa lub jego ograniczenie albo upoważnienia określonej osoby do odbioru pism mogą uniknąć doręczenia przez sąd pisma do rąk osób w tym przepisie wymienionych.

Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym sprawy z powództwa Andrzeja K. przeciwko Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Usługowemu Ceramiki Budowlanej w N. w likwidacji i „Stawexim” Budownictwo-Eksport-Import w L. o wydanie ciągnika wolnego od wad i odszkodowanie na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości S/C VII C 5311/1661/93 od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 2 marca 1993 r. I ACz 75/93 – postanowił oddalić rewizję nadzwyczajną i nakazać pobranie od pozwanego Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego Ceramiki Budowlanej w N. na rzecz Skarbu Państwa kwoty 4.000.000 zł. tytułem opłaty należnej od rewizji nadzwyczajnej.