Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 23 stycznia 1992 r., sygn. II UZP 16/91

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie z wniosku Jerzego K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez skład trzech sędziów Sądu Najwyższego postanowieniem z dnia 27 sierpnia 1991 r. II URN 140/90:

„Czy adwokat, który wykonuje zawód indywidualnie i posiada uprawnienia emerytalne, podlega obowiązkowi ubezpieczenia społecznego na podstawie art. 24 w związku z art. 37 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz.U. nr 16, poz. 124 i nr 25, poz. 187, z 1983 r. nr 5, poz. 33; z 1986 r. nr 42, poz. 202)?”

podjął następującą uchwałę:

Adwokat, który wykonuje zawód indywidualnie na podstawie art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz.U. nr 16, poz. 124 ze zm.) i ma uprawnienia emerytalne, podlega obowiązkowi ubezpieczenia społecznego z art. 24 w zw. z art. 37 tej ustawy.

Uzasadnienie

Poważne wątpliwości, które skłoniły skład trzech sędziów Sądu Najwyższego do przedstawienia składowi siedmiu sędziów Sądu Najwyższego do rozstrzygnięcia rozważanego zagadnienia prawnego, sprowadzić można do dylematu, czy adwokat prowadzący indywidualną kancelarię, który nabył uprawnienia emerytalne, objęty jest pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, czy ubezpieczeniem społecznym osób prowadzących działalność gospodarczą. W pracowniczym ubezpieczeniu społecznym z nabyciem prawa do emerytury lub renty nie wiąże się – w przypadku kontynuacji zatrudnienia – ustanie obowiązku ubezpieczenia, a w tym obowiązku opłacania składek.