Uchwała SN z dnia 29 maja 1991 r., sygn. III AZP 3/91

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie ze skargi Andrzeja K. na decyzję Wojewody w L. z dnia 16 lipca 1990 r. Nr AB.NB.8386/V-41/90 w przedmiocie wykonania rozbiórki budynku letniskowego – usytuowanego na działce nr 46 w miejscowości J. po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny – Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie postanowieniem z dnia 29 stycznia 1991 r. SA/Lu 763/90 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c. w związku z art. 211 k.p.a.:

„Czy na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. – Prawo budowlane (Dz.U. nr 38, poz. 229) może być nakazana rozbiórka obiektu budowlanego w sytuacji, gdy obiekt wzniesiony został bez pozwolenia budowlanego na terenie, dla którego nie było opracowanego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast w momencie orzekania o rozbiórce obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego przeznacza ten teren na inne cele?”

podjął następującą uchwałę:

Na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. – Prawo budowlane (Dz.U. nr 38, poz. 229 ze zm.) możliwe jest wydanie decyzji o rozbiórce obiektu budowlanego także w sytuacji, gdy obiekt został wzniesiony bez pozwolenia budowlanego na terenie, dla którego nie było planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast w momencie orzekania o rozbiórce plan taki przeznaczył ten teren na inne cele. Organ administracji nie powinien jednak wydawać decyzji o rozbiórce takiego obiektu, jeśli teren, na którym go wzniesiono, może być wykorzystany w dotychczasowy sposób, do czasu zagospodarowania go zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego (art. 35 ustawy o planowaniu przestrzennym – j.t. Dz.U. z 1989 r. nr 17, poz. 99 ze zm.).