Uchwała SN z dnia 26 lipca 1990 r., sygn. III CZP 38/90

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Anny K. przeciwko Barbarce K., Marii J., Jerzemu T. i Marii P. o ustalenie nieważności umowy po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Krakowie postanowieniem z dnia 29 marca 1990 r. II Cr 182/90 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„1. Czy dopuszczalne jest powództwo właściciela domu mieszkalnego o ustalenie nieważności umowy o opiekę, która została zawarta z najemcą lokalu znajdującego się w tym budynku w trybie określonym przepisem art. 8 ust. 2 prawa lokalowego (art. 9 ust. 2 według jednolitego tekstu ogłoszonego w Dz.U. z 1987 r. nr 30, poz. 165)?

2. W razie odpowiedzi twierdzącej

a) czy bezwzględną przesłanką ważności takiej umowy jest zawarcie jej wyłącznie przed Terenowym Organem Administracji Państwowej o właściwości szczególnej, jakim w dzielnicach liczących ponad 50.000 mieszkańców jest kierownik Urzędu Dzielnicowego (art. 137 ust. 1 punkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie Rad Narodowych i Samorządu Terytorialnego, Dz.U. nr 41, poz. 184) i za jego zgodą?;

b) czy jedna osoba może skutecznie zawrzeć umowę o opiekę z kilkoma najemcami posiadającymi decyzję o przydziale różnych lokali mieszkalnych stanowiących uprzednio jedno mieszkanie i usytuowanych w bezpośrednim sąsiedztwie oraz korzystających z przynależności wspólnych dla wszystkich lokali?”

podjął następującą uchwałę:

1. Właściciel domu wielomieszkaniowego ma interes prawny (art. 189 k.p.c.) w żądaniu ustalenia nieważności umowy o opiekę nad najemcą lokalu mieszkalnego znajdującego się w tym domu, zawartej na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. – Prawo lokalowe (j.t. Dz.U. z 1983 r. nr 11, poz. 55).