Wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2023 r., sygn. II OSK 1909/22

Zabytki

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Sędziowie: Sędzia NSA Tomasz Bąkowski Sędzia del. NSA Jerzy Stankowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J.M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 marca 2022 r. sygn. akt VII SA/Wa 255/22 w sprawie ze skargi ze skargi J.M. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] listopada 2017 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy skreślenia z rejestru zabytków 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od J. M. na rzecz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego kwotę 360 ( trzysta sześćdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem dnia 29 marca 2022 r. sygn. akt VII SA/Wa 255/22, oddalił skargę J.M. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] listopada 2017 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy skreślenia z rejestru zabytków drewnianego dworu z zespołu dworskiego w miejscowości N., gm. C..

Skargę kasacyjną złożył J.M. zaskarżając ww. wyrok w całości. Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroki oraz o uchylenie decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] listopada 2017 r. utrzymującej w mocy decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] marca 2017 r., a w przypadku uznania, że istota sprawy nie jest dostatecznie wyjaśniona, o uchylenie zaskarżonego i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a naruszenie prawa materialnego poprzez:

a) niewłaściwe zastosowanie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, a w konsekwencji błędne przyjęcie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, że drewniany dwór wchodzący w skład zespołu dworskiego w N. nie utracił wartości historycznej i artystycznej, stanowiących podstawę wpisu do rejestru zabytków w sytuacji, gdy ze złożonych przez skarżącego dowodów wynika, że stopień degradacji budynku jest tak daleko posunięty, że konieczne jest jego całkowite odtworzenie i w obecnym stanie nie świadczy już o historii czasów, z których pochodzi;