Wyrok NSA z dnia 22 lutego 2023 r., sygn. III OSK 2251/21

Policja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosław Wincenciak (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Rafał Stasikowski, Sędzia del. NSA Grzegorz Jankowski, po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 października 2019 r., sygn. akt II SAB/Wa 251/19 w sprawie ze skargi W.U. na bezczynność Komendanta Głównego Policji w przedmiocie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 14 października 2019 r. sygn. akt II SAB/Wa 251/19, po rozpoznaniu sprawy ze skargi W.U. na bezczynność Komendanta Głównego Policji w przedmiocie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, zobowiązał Komendanta Głównego Policji do rozpatrzenia wniosku W.U. z dnia 30 listopada 2018 r. w terminie miesiąca od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy (pkt 1); stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt 2); w pozostałym zakresie skargę oddalił (pkt 3).

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Komendant Główny Policji. Zaskarżając wyrok w zakresie pkt 1 i 2, na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej w skrócie "p.p.s.a.") zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 149 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 35 § 1-3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., dalej w skrócie "k.p.a."), poprzez mylne uznanie, że organ pozostaje w bezczynności w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 30 listopada 2018 r., a w konsekwencji zobowiązanie organu do jego rozpoznania, pomimo iż stan sprawy nie pozwala na wydanie rozstrzygnięcia merytorycznego, zaś nie zachodzą przesłanki uzasadniające wydanie postanowienia, o którym mowa w art. 61a § 1 k.p.a., a organ jest zobowiązany na mocy art. 6 k.p.a. działać na podstawie i w granicach prawa, mając na względzie wynikający z art. 7 k.p.a. obowiązek uwzględnienia słusznego interesu skarżącego.