Wyrok NSA z dnia 25 lipca 2023 r., sygn. II FSK 46/21

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Alicja Polańska, , Protokolant Adrianna Siniarska, po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 września 2020 r. sygn. akt I SA/Po 333/20 w sprawie ze skargi P. Z. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu z dnia 23 marca 2020 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2014 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) oddala skargę, 3) zasądza od P. Z. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu kwotę 2000 (słownie: dwa tysiące) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

II FSK 46/21

UZASADNIENIE

1.1. Wyrokiem z 10 września 2020 r., sygn. akt I SA/Po 333/20, w sprawie ze skargi P. Z. (dalej: "Skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu (dalej: "DIAS") z dnia 23 marca 2020 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu na podstawie art.145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: "p.p.s.a.") uchylił zaskarżoną decyzję. Wyrok ten jest dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych (publ. na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej: "CBOSA).

1.2. Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny sprawy. Naczelnik Urzędu Skarbowego w L. (dalej: "NUS") decyzją z 25 października 2019 r., określił Skarżącemu wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 r. w kwocie 74.496 zł oraz wysokość odsetek za zwłokę od zaliczki na podatek dochodowy za lipiec 2014 r. W toku przeprowadzonej kontroli podatkowej ustalono, że podatnik w 2014 r. uzyskiwał przychody z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki jawnej pod firmą E.M. Z. P. Z. Sp.j. z siedzibą w L.(dalej jako: "spółka"). Przedmiotem działalności spółki była m.in. sprzedaż detaliczna paliw do pojazdów silnikowych na stacjach paliw. Organ I instancji ustalił, że spółka 1 lipca 2014 r. przyjęła towar handlowy w postaci oleju napędowego w ilości 30.047 litrów za kwotę 160.450,98 zł. Olej został rzekomo dostarczony przez J.Sp. z o.o. z K. Zdaniem organu I instancji faktyczna działalność spółki J.w okresie od kwietnia do lipca 2014 r. polegała jedynie na wystawianiu faktur VAT nieodzwierciedlających rzeczywistych zdarzeń gospodarczych i wprowadzaniu ich do obrotu gospodarczego. Podkreślono, że taki sposób działania spółki J. znajduje pełne potwierdzenie w decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z 30 grudnia 2015 r., wydanej wobec tej spółki. W decyzji tej stwierdzono m.in., że spółka J. nie prowadziła działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm., dalej: "u.p.t.u."), a jedynie wystawiała faktury w związku z czym, stosownie do przepisu art. 108 ust. 1 u.p.t.u., zobowiązana jest do zapłaty wskazanej w wystawionych fakturach kwoty podatku. Uwzględniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy organ I instancji nie uznał za rzetelną księgę podatkową spółki w zakresie kosztów uzyskania przychodów w lipcu 2014 r., z uwagi na ujęcie w niej faktury wystawionej przez J. Sp. z o.o. w dniu 1 lipca 2014 r. w kwocie 117.267,15 zł netto. Jednocześnie na podstawie art. 23 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm., dalej: "O.p.") organ odstąpił od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania stwierdzając, że dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania, pozwoliły na określenia podstawy opodatkowania. W rezultacie poczynionych ustaleń organ I instancji stwierdził, że spółka nie miała prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z powyższej faktury i tym samym zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 117.267,15 zł.