Wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2022 r., sygn. II GSK 1150/19

Prawo geologiczne i górnicze

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Czarnik (spr.) Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant asystent sędziego Elżbieta Jabłońska-Gorzelak po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2022 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Z.P. i J.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 lutego 2019 r. sygn. akt VI SA/Wa 1703/18 w sprawie ze skargi Z.P. i J.P. na decyzję Ministra Środowiska z dnia 4 lipca 2018 r. nr DGK-I.4771.18.2018.JP w przedmiocie stwierdzenia nieważności koncesji na wydobywanie kopaliny 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza solidarnie od Z.P. i J.P. na rzecz Ministra Klimatu i Środowiska 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: WSA, sąd pierwszej instancji) wyrokiem z 18 lutego 2019 r. sygn. akt VI SA/Wa 1703/18 oddalił skargę Z.P. i J.P. na decyzję Ministra Środowiska z 4 lipca 2018 r. nr DGK-I.4771.18.2018.JP o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie koncesji na wydobywanie kopaliny kruszywa naturalnego.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Wnioskiem z 7 sierpnia 2017 r. Z. i J.P. (dalej: skarżący) zwrócili się o wszczęcie przez Ministra Środowiska (dalej: Minister) postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Marszałka Województwa Pomorskiego z 12 lutego 2013 r. nr 15/2012 w przedmiocie udzielenia P.M. (dalej: uczestnik, koncesjonariusz) koncesji na wydobywanie kopalin ze złoża [...] położonego w obrębie działek nr [...], [...], [...], [1] (działka skarżących) oraz na części działki nr [...]. Skarżący wskazali, że udzielona koncesja obarczona jest wadą z art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1257, dalej jako: k.p.a.), bowiem wydanie decyzji nastąpiło na podstawie wniosku koncesyjnego niespełniającego wymogów przewidzianych w art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 2126 z późn. zm.; dalej jako: p.g.g.). Zdaniem skarżących, w sytuacji przedstawienia przy wniosku koncesyjnym jedynie ich oświadczenia z 14 lipca 2012 r., zawierającego ogólną zgodę warunkową na prowadzenie przez uczestnika prac geologicznych na działce nr [1], bez określenia dokładnego jej zakresu temporalnego, złożonego pod wpływem błędu co do charakteru i skutków koncesji w zakresie planowanych prac, jak również w sytuacji gdy nie istniała umowa ostateczna określająca okres, charakter oraz warunki korzystania przez uczestnika z działki nr [1], a umowa przedwstępna dzierżawy zawarta z uczestnikiem 5 września 2008 r. utraciła moc wiążącą, ustalenie decyzji koncesyjnej, że uczestnik posiada prawo do działki nr [1] i wykazał to prawo jest niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Zdaniem skarżących, skoro uczestnik nie wykazał się tytułem prawnym do stanowiącej ich własność działki, na której miała być wydobywana kopalina, organ powinien stwierdzić nieważność udzielonej koncesji. Pismem z 12 września 2017 r. skarżący zmodyfikowali swój wniosek o stwierdzenie nieważności koncesji ograniczając go do działki nr [1].