Wyrok NSA z dnia 17 lipca 2020 r., sygn. II OSK 787/20

Zagospodarowanie przestrzenne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędziowie: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej B. J. i K.J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 listopada 2019 r. sygn. akt II SA/Łd 543/19 w sprawie ze skargi B. J. i K.J. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] listopada 2004 roku nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta [...] 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi; 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, wyrokiem z dnia 14 listopada 2019 r., sygn. akt II SA/Łd 543/19, oddalił skargę B. J. i K. J. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] listopada 2004 roku nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta [...].

Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał, że skarżący zaskarżyli przedmiotową uchwałę w zakresie ustalenia, że w terenach usług (innych niż Um) dopuszcza się realizację mieszkania lub domu mieszkalnego właściciela, zarządcy lub pracowników usług, przy zachowaniu powierzchni użytkowej obiektów mieszkalnych nieprzekraczającej 30% powierzchni użytkowej usług, przy zachowaniu innych ustaleń planu i przepisów odrębnych dotyczy działki gruntu znajdującej się w [...] przy ul. [...] [...], oznaczonej numerem [...], położonej w obrębie nr 8 miasta [...], w obszarze oznaczonym na miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta [...] symbolem 86 U, UO (według rysunku planu nr 3), która to działka jest własnością skarżących. Skarżący podnieśli zarzut naruszenia art. 1 ust. 1 pkt 7 i art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 7, art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP, przez przekroczenie granic władztwa planistycznego, polegające na nieproporcjonalnym i nieuzasadnionym ograniczeniu prawa własności B. i K. J., w ten sposób, iż posiadana przez nich nieruchomość zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania nie może być w większości przeznaczona na cele mieszkalne.