Wyrok NSA z dnia 15 grudnia 2020 r., sygn. II FSK 2416/18

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Dumas, Sędzia NSA Jan Grzęda, Sędzia del. WSA Mirosław Surma (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 października 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3367/16 w sprawie ze skargi P. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2016 r., nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności płatnika z tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące od kwietnia do grudnia 2012 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 18 października 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 3367/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j. t. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), dalej: "p.p.s.a", oddalił skargę P. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności płatnika

i określenia wysokości należności z tytułu niepobranego podatku dochodowego od osób fizycznych za miesiące od kwietnia do grudnia 2012 r.

1.1 Sąd pierwszej instancji wskazał, że przedmiotem sporu w sprawie jest kwestia czy w stanie faktycznym doszło do skutecznego, w rozumieniu art. 23¹ Kodeksu pracy, przejęcia pracowników skarżącego przez R. Sp. z o.o., a następnie do K. Sp. z o.o. na podstawie umów przewidujących tzw. outsourcing pracowniczy, a co za tym idzie, ocena prawidłowości uznania skarżącego jako płatnika podatku od wynagrodzeń od kwietnia do grudnia 2012 r.

Przyjęty przez organy podatkowe za podstawę rozstrzygnięcia i aprobowany przez sąd orzekający w tej sprawie stan faktyczny zawierał się w ustaleniu, że Umowa - porozumienie o przejęciu pracowników, zawarta pomiędzy stroną a R.Sp. z o.o., a następnie spółką K. Sp. z o.o. nie miała na celu faktycznego przejęcia pracowników, o którym mowa w art. 23¹ Kodeksu pracy, bowiem w ramach zawartego porozumienia nie doszło w ogóle do przejścia pracowników do nowego pracodawcy. Z poczynionych w sprawie ustaleń bezspornie bowiem wynika, że jedyną zmianą, jaka zaszła na skutek zawartych porozumień w stosunkach pracy był fakt wypłacania wynagrodzenia za pracę przez nowy podmiot, który prowadził w tym zakresie odpowiednią dokumentację kadrowo - płacową. Organy prawidłowo więc przyjęły, że umowy zawarte pomiędzy stroną a spółkami R. oraz K. nie powodowały "przejścia" w rozumieniu przepisu art. 23¹ Kodeksu pracy części zakładu pracy (w postaci pracowników) na innego pracodawcę, odpowiednio z przejęciem z mocy prawa pracowników przejmowanej jednostki. W tym stanie rzeczy, zarówno czynności podpisania porozumienia o przejęciu pracowników, a następnie podpisania umów o świadczenie usług w ramach koncepcji tzw. outsourcingu kadrowo - płacowego, nie są objęte dyspozycją art. 23¹ Kodeksu pracy, a przez to nieważne z mocy art. 58 k.c. Umowy te zostały bowiem zawarte przez podmioty, które nie były pracodawcami dla pracowników świadczących usługi outsourcingowe oraz dodatkowo ww. umowy zostały zawarte w celu obejścia prawa. Mimo formalnego wstąpienia spółek outsourcingowych w prawa i obowiązki pracodawcy, charakter tej funkcji był pozorny, gdyż owe spółki w żaden sposób nie kontrolowały przejętych pracowników, nie oceniały ich pracy, nie zachowywały się jak typowy pracodawca.