Wyrok NSA z dnia 5 września 2019 r., sygn. II OSK 1823/19

Administracyjne postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak sędzia del. WSA Mirosław Gdesz /spr./ Protokolant starszy asystent sędziego Anita Lewińska - Karwecka po rozpoznaniu w dniu 5 września 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 9 stycznia 2019 r. sygn. akt II SA/Gd 506/18 w sprawie ze skargi P. L., Z. L. i R. L. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa oraz odmowy uchylenia decyzji w sprawie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1.1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z 9 stycznia 2019 r. sygn. II SA/Gd 506/18, oddalił skargi P. L. oraz Z. L. i R. L. na wydaną w ramach wznowionego postępowania decyzję Wojewody [...] z [...] czerwca 2018 r., nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta G. z [...] stycznia 2018 r. stwierdzającą, że ostateczna decyzja Prezydenta Miasta G. z [...] czerwca 2014 r. zezwalająca na realizację inwestycji drogowej "Budowa drogi dojazdowej do przystanku [...]", polegająca na przebudowie istniejącej ul. [...] na odcinku od skrzyżowania z ul. [...] północna do granicy opracowania infrastruktury towarzyszącej [...]. Zadanie 1.2. Dojazd do przystanku [...]" (dalej zezwolenie realizacyjne), została wydana z naruszeniem prawa z uwagi na brak udziału wszystkich stron w postępowaniu oraz odmawiająca uchylenia ww. decyzji, ponieważ w wyniku wznowienia postępowania zapadłaby wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej.

1.2. Sąd I instancji stwierdził, że organy prawidłowo zastosowały art. 146 § 2 Kpa., który stanowi, że nie uchyla się decyzji także w przypadku, jeżeli w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. Badane w ramach wznowionego postępowania zezwolenie realizacyjne nie jest bowiem dotknięte taką wadliwością, która skutkowałaby koniecznością jego uchylenia bądź wydania odmiennego rozstrzygnięcia. W szczególności w świetle przepisów ustawy z 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 687 ze zm.; dalej zwanej "specustawa drogowa") - w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej orzekający w tej sprawie organ nie posiada kompetencji do ingerowania, poprzez wyznaczanie, korygowanie, czy zmianę w proponowany kształt i przebieg inwestycji drogowej. Co więcej, niedopuszczalna jest również ocena racjonalności i słuszności koncepcji przedstawionej przez inwestora. Z przepisów specustawy drogowej wynika bowiem jednoznacznie, że to inwestor decyduje o przebiegu trasy oraz najkorzystniejszych, z jego punktu widzenia, rozwiązaniach lokalizacyjnych i techniczno-organizacyjnych. Podkreślenia przy tym wymaga, że ustawodawca nie nałożył na inwestora obowiązku rozważenia i przedstawienia alternatywnych rozwiązań i wariantów przebiegu drogi, co w konsekwencji oznacza, że organ rozpoznający wniosek dokonuje jedynie sprawdzenia, czy spełnia on ustawowe wymogi - jest kompletny, inwestor uzyskał stosowne uzgodnienia, opinie i zezwolenia - oraz czy przedłożony projekt jest zgodny z ustawą i dotyczy dróg publicznych. Pozytywna ocena w tym zakresie nie pozwala organom na inne rozstrzygnięcie, niż wydanie decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej przedstawionej w badanym wniosku.