Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
insert_drive_file

Orzeczenie

Wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2019 r., sygn. II FSK 2724/18

Do naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. dochodzi wówczas, gdy uzasadnienie wyroku nie pozwala jednoznacznie ustalić przesłanek, jakimi kierował się sąd, podejmując zaskarżone orzeczenie, a wada ta uniemożliwia kontrolę instancyjną orzeczenia lub brak jest uzasadnienia któregokolwiek z rozstrzygnięć sądu, albo gdy uzasadnienie obejmuje rozstrzygnięcie, którego nie ma w sentencji orzeczenia. Fakt nie odniesienia się przez sąd pierwszej instancji do wszystkich zarzutów skargi nie przesądza a priori, że doszło do naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. W świetle postanowień art. 184 Pp.p.s.a. in fine skarga kasacyjna jest bezzasadna także wówczas, gdy samo orzeczenie jest zgodne z prawem, a błędne jest jedynie jego uzasadnienie. Dotyczy to również przypadku, kiedy uzasadnienie prawidłowego orzeczenia jest błędne tylko w części.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędziowie NSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), WSA (del.) Dominik Gajewski, po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. Z. i B. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 13 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Lu 26/18 w sprawie ze skargi A. Z. i B. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 18 października 2017 r. nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2017 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2018 r., sygn. akt I SA/Lu 26/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę A. Z. i B. Z. (skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie (SKO) z dnia 18 października 2017 r. w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego na 2017r.

Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:

Zaskarżoną decyzją z dnia 18 października 2017 r. SKO utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy T. (Wójt) z dnia 4 kwietnia 2017 r. w sprawie ustalenia skarżącym wysokości należnego zobowiązania podatkowego na 2017 r. pobieranego w formie łącznego zobowiązania pieniężnego w kwocie 9.630,00 zł

close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00