Wyrok NSA z dnia 13 marca 2019 r., sygn. II FSK 1026/17

Ustalanie przedmiotu opodatkowania w świetle ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie może zatem ograniczać się jedynie do katalogu zamieszczonego w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, a wymaga jednoczesnego uwzględnienia treści art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego i przewidzianej tam przesłanki stanowienia "całości techniczno-użytkowej" wraz z urządzeniami i instalacjami.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Andrzej Jagiełło (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Agnieszka Krawczyk, Protokolant Agata Milewska, po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. z o.o. z siedzibą we F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 3 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 684/16 w sprawie ze skargi P. sp. z o.o. z siedzibą we F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia 20 lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2015 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

II FSK 1026/17

Uzasadnienie

1.1 Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 listopada 2016 r., sygn. akt: I SA/Bd 684/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę P. sp. z o.o. z siedzibą w F. (spółka, skarżąca) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 20 lipca 2016 r., w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2015 r. 1.2 Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że decyzją z dnia z dnia 15 lutego 2016r., Burmistrz K. określił skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2015r. w wysokości 1.441.753 zł. Zaskarżoną decyzją z dnia 20 lipca 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło w całości decyzję organu I instancji i określiło stronie wysokość zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości na 2015r. w kwocie 1.401.060 zł. 1.3 W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w części, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości, zarzucając jej naruszenie: 1) art. 122 w zw. z art. 187 w zw. z art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.,) - dalej O.p., polegające na nieprawidłowym ustaleniu stanu faktycznego sprawy i tym samym naruszeniu zasady prawdy materialnej przejawiające się w uznaniu, że elementy budowlane urządzeń technicznych, tj. fundamenty i konstrukcje wspornicze stanowią całość techniczno-użytkową wraz z urządzeniami i maszynami [...] podczas gdy związek o charakterze technicznym nie zachodzi, gdyż urządzenia i maszyny mogą być w każdej sytuacji zdemontowane i przeniesione w inną lokalizację bez utraty swoich wartości użytkowych, technicznych i technologicznych; przedmiotowe urządzenia są dostarczane jako gotowe prefabrykaty do montażu i stanowią kompletne, samodzielne urządzenia, które są instalowane w sposób umożliwiający ich demontaż; 2) art. 122 w zw. z art. 187 § 1 i art. 191 oraz art. 197 § 1 O.p. przez dokonanie błędnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, przekraczając granice swobodnej oceny i wyciągnięcie na jego podstawie błędnych wniosków, w szczególności w zakresie dowodu z opinii biegłego W.A. oraz opinii technicznej rzeczoznawcy K.I. w zakresie kwalifikacji obiektów budowlanych; błędne przyjęcie przez organ za biegłym W.A., że przedmiotowe elementy budowlane stanowią całość techniczno-użytkową wraz z urządzeniami i maszynami, mimo iż biegły w opinii nie wykazał związku technicznego, a jedynie związek funkcjonalny; jednocześnie pominięto istotne twierdzenia zawarte w opinii technicznej sporządzonej przez K.I., że urządzenia i maszyny mogą być w każdej sytuacji zdemontowane i przeniesione bez utraty swoich wartości użytkowych, technicznych i technologicznych, są one dostarczane jako gotowe prefabrykaty do montażu i stanowią kompletne, samodzielne urządzenia, które są instalowane w sposób umożliwiający ich demontaż; do tych twierdzeń w opinii organ się nie odniósł, a zwrócił uwagę jedynie, że urządzenia są montowane za pomocą śrub; 3) art. 124 w zw. z art. 210 § 4 O.p. przez wadliwe sporządzenie uzasadnienia prawnego decyzji przejawiające się w odwołaniu przez organ do porównania związku urządzeń z fundamentami do związku jaki występuje między kanalizacją a liniami telekomunikacyjnymi w niej ułożonymi, podczas gdy jest to porównanie nieadekwatne do stanu faktycznego; w dodatku zgodnie z art. 3 pkt 3a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r., Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290 ze zm.) - dalej: P.b., obowiązującym od 17 lipca 2010r., linie kablowe ułożone w kanalizacji kablowej nie stanowią obiektu budowlanego, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu jako budowla; organ powołał się w uzasadnieniu decyzji na orzecznictwo dotyczące linii kablowych wydane w poprzednio obowiązującym stanie prawnym, co jest nieuzasadnione i nieprzydatne do wyjaśnienia sprawy; ponadto organ nie odniósł się do powołanego przez skarżącego orzecznictwa dotyczącego m.in. urządzeń myjni posadowionych na fundamentach i ogniw fotowoltaicznych, które to orzecznictwo potwierdza stanowisko skarżącego, podczas gdy w prawie podatkowym, jeżeli zaistnieją wątpliwości (a w przypadku rozbieżności w orzecznictwie takie należy powziąć), to należy je rozstrzygać na korzyść podatnika; 4) art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r., o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 849 ze zm.) - dalej u.p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 1 lit. b) P.b. w brzmieniu obowiązującym do dnia 27 czerwca 2015r. oraz art. 3 pkt 3 poprzez błędną wykładnię polegającą na: - pominięciu znaczenia części art. 3 pkt 3 P.b. stanowiącego, że odrębnymi i samodzielnymi budowlami są części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową w sytuacji, gdy wskazana część przepisu wymienia przykłady odrębnych i samodzielnych budowli, wobec czego musi być uwzględniana w interpretacji definicji budowli z u.p.o.l.; w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie przez organ, że System chłodzenia [...] (części budowlane i urządzenia techniczne) stanowią budowle jako całość techniczno-użytkowa, gdy tymczasem zgodnie z definicją budowlami są wyłącznie części budowlane urządzeń technicznych, a podstawę opodatkowania powinna stanowić wartość jedynie elementów budowlanych i fundamentów pod te maszyny i urządzenia; - braku odmiennego potraktowania wolnostojących urządzeń technicznych nieposiadających części budowlanych i urządzeń technicznych posiadających części budowlane, podczas gdy ustawodawca celowo wskazał na rozróżnienie tych obiektów. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. 1.4 Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę wskazał, że istota sporu między stronami sprowadza się do rozstrzygnięcia zagadnienia, czy w przedmiotowej sprawie system chłodzenia i dopalarka wraz z fundamentami i konstrukcjami wsporniczymi, na których instalacje te są umieszczone, stanowią jako całość przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, w okresie do wejścia w życie zmiany definicji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 1 P.b. (ustawa z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015r., poz. 443; zmiana obowiązuje od dnia 28 czerwca 2015r.). W ocenie Sądu sporne urządzenia stanowią - jako całość - przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, gdyż system chłodzenia i dopalarka wraz z fundamentami oraz konstrukcjami wsporniczymi stanowią całość techniczno-użytkową. Występuje między nimi związek techniczny, fizyczny, funkcjonalny i użytkowy, dzięki któremu urządzenia te jako całość mogą realizować swoje cele, czyli ogrzewanie pomieszczeń (biurowych, magazynowych, produkcyjnych), oczyszczanie powietrza ze szkodliwych związków powstałych w procesie produkcyjnym zakładu, wentylację hali magazynowej, chłodzenie. Urządzenia te (dopalarka i system chłodzenia) wraz z fundamentami tworzą funkcjonalną i techniczną całość, która służy spalaniu, ogrzewaniu i chłodzeniu. Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem strony skarżącej, według której przeszkodą w uznaniu urządzeń wraz z fundamentami za całość techniczno-użytkową jest brak więzi fizycznej między nimi. W ocenie Sądu nawet luźne połączenie obu elementów nie niweczy ich więzi użytkowej. 2.1 W skardze kasacyjnej skarżąca zaskarżyła wskazany wyżej wyrok w całości domagając się jego uchylenia w całości i rozpoznania skargi, jako że istota sprawy została dostatecznie wyjaśniona, rozpoznania skargi kasacyjnej na rozprawie oraz zasądzenia na rzecz skarżącej koszów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.