Wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2019 r., sygn. II FSK 103/17

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia WSA del. Agnieszka Krawczyk (sprawozdawca), Protokolant Anna Dziewiż-Przychodzeń, po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 26 października 2016 r., sygn. akt I SA/Ke 518/16 w sprawie ze skargi M. S. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Kielcach z dnia 5 lipca 2016 r., nr [...] w przedmiocie zaliczenia wpłaty na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 26 października 2016 r. sygn. akt I SA/Ke 518/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę M. S. (dalej: skarżący) na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Kielcach z dnia 26 października 2016 r. w przedmiocie zaliczenia wpłaty na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r.

W skardze kasacyjnej od tego wyroku skarżący zaskarżył ów wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie, rozpoznanie skargi i uchylenie zaskarżonego postanowienia wraz z poprzedzającym je postanowieniem Naczelnika Urzędu Skarbowego, zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz rozpoznanie sprawy na rozprawie.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono - na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. - dalej: p.p.s.a.) - naruszenie przepisów prawa materialnego: 1) art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1649 - dalej: ustawa nowelizująca) poprzez błędną jego wykładnię polegającą na uznaniu, że przepis ten dotyczy wyłącznie zaległości podatkowych ujawnionych w postępowaniu podatkowym regulowanym przepisami Ordynacji podatkowej, nie dotyczy zaś korekty deklaracji złożonej w trybie art. 14c ust. 2 w związku z art. 24 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 720 ze zm., dalej: u.k.s.), a skutki takiej korekty podlegają wyłącznie regulacji u.k.s., 2) art. 14c ust. 5a u.k.s. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, wykluczające rzekomo możliwość zastosowania art. 19 ustawy nowelizującej w odniesieniu do tych samych zaległości podatkowych i uznanie, że skarżący nie miał podstaw do zastosowania stawki odsetek od zaległości obniżonej do 50% stawki podstawowej na podstawie art. 19 ust. 3 ustawy nowelizującej, podczas gdy przepis art. 19 ust. 3 ustawy nowelizującej stanowi lex specialis względem art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej i względem art. 56 § 1a i 1b Ordynacji podatkowej, więc zgodnie z regułą kolizyjną lex specialis derogat legi generali wykluczał on stosowanie regulacji zawartej w art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej, jak również art. 56 § 1a i 1b Ordynacji podatkowej, zaś przepis art. 14c ust. 5a u.k.s. był jedynie lex specialis względem odpowiednio art. 56 § 1 Ordynacji podatkowej (w stanie prawnym do końca 2015 r.) oraz art. 56a § 1 Ordynacji podatkowej (w stanie prawnym od początku 2016 r.); oraz - naruszenie przez Sąd I instancji przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy: 1) art. 141 § 4 p.p.s.a. polegające na wadliwym sporządzeniu uzasadnienia zaskarżonego wyroku poprzez brak dostatecznego uzasadnienia prawnego w zakresie twierdzeń dotyczących wykładni art. 19 ust. 3 ustawy nowelizującej i relacji tego przepisu do przepisów u.k.s., co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż w konsekwencji uniemożliwiało rzeczywiste ustalenie, jakimi przesłankami kierował się Sąd rozstrzygając sprawę, co także utrudnia kontrolę instancyjną dokonywaną przez Naczelny Sąd Administracyjny.