Postanowienie NSA z dnia 26 lipca 2018 r., sygn. II OZ 742/18

Wstrzymanie wykonania aktu

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 17 kwietnia 2018 r., sygn. akt II SA/Rz 340/18 odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze sprzeciwu K. M. od decyzji Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Rzeszowie z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia obowiązku sporządzenia i przedłożenia projektu budowlanego zamiennego postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2018 r., sygn. akt II SA/Rz 340/18, odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Rzeszowie z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...].

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał na art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., zwana dalej p.p.s.a.), oraz stwierdził, że przedmiotem udzielenia ochrony tymczasowej mogą być jedynie takie akty lub czynności, które bezpośrednio nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Przy czym przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie. Następnie podkreślił, że w badanej sprawie skarga (winno być sprzeciw) dotyczy decyzji uchylającej i przekazującej sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. W orzecznictwie ugruntowany jest natomiast pogląd, zgodnie z którym decyzja kasacyjna, jako akt mający charakter czysto procesowy, co do zasady, nie podlega wstrzymaniu w rozumieniu art. 61 § 3 p.p.s.a. Kasacyjny charakter rozstrzygnięcia oznacza bowiem, że na mocy ostatecznej decyzji administracyjnej nie zostają przyznane jakiekolwiek uprawnienia ani nie zostają nałożone jakiekolwiek obowiązki na adresata tego rodzaju decyzji. Obowiązek prawny, jaki jest związany z powyższym aktem, dotyczy jedynie organu administracji publicznej, a nie strony postępowania. Chodzi w tym przypadku o ukształtowanie decyzją kasacyjną toku postępowania w taki sposób, który powoduje, że zwrócona organowi I instancji sprawa administracyjna nakłada na ten organ obowiązek wydania ponownego rozstrzygnięcia co do istoty sprawy (lub w inny sposób kończącego postępowanie). Taka sytuacja procesowa oznacza, że wydanie decyzji kasacyjnej z zasady nie może prowadzić do powstania negatywnych następstw dla strony w postaci zajścia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, do których nawiązuje art. 61 § 3 p.p.s.a.