Wyrok NSA z dnia 27 listopada 2018 r., sygn. I OSK 2313/18

Pomoc społeczna

Dnia 27 listopada 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 20 marca 2018 r. sygn. akt II SA/Op 43/18 w sprawie ze skargi T. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] maja 2013 r., nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, wyrokiem z dnia 20 marca 2018 r. (sygn. akt II SA/Op 43/18), orzekając na zasadzie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: "p.p.s.a."), oddalił skargę T. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, T. R. zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Opolu naruszenie:

I. prawa materialnego - poprzez błędną jego wykładnię skutkującą jego niewłaściwym zastosowaniem, a to przepisów: art. 67 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. art. 30 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, pozostających w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, polegającą na błędnym uznaniu, że w tej sprawie wyłącznie istotnym jest literalne brzmienie przepisów ustawy o pomocy społecznej, a to art. 37 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 1, ust. 3 i 4, a w konsekwencji odmówienie skarżącemu prawa do zasiłku stałego w jego szczególnej sytuacji życiowej, tj. niezgodnie z podstawowymi celami opieki społecznej takimi jak: umożliwienie przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych, których skarżący nie był w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości, aby zaspokoić swoje niezbędne potrzeby i zapewnić sobie poziom życia w warunkach odpowiadających jego konstytucyjnie zagwarantowanej przyrodzonej i niezbywalnej godności człowieka pozostającej w ścisłym związku z konstytucyjnym wzorcem określającym ramy prawa do zabezpieczenia społecznego, które w realiach tejże sprawy zostały przekroczone;