Wyrok NSA z dnia 6 sierpnia 2018 r., sygn. II OSK 1572/18

Przepis art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego Rzeczypospolitej Polskiej jest przepisem szczególnym w stosunku do przepisów art. 12 ust. 2 i 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i jako taki wyłącza możliwość przeznaczenia określonego terenu na katolicki cmentarz wyznaniowy bez stosownego wniosku biskupa diecezjalnego lub wyższego przełożonego zakonnego. Nie oznacza to jednak, że gmina jest związana wnioskiem biskupa diecezjalnego (przełożonego zakonnego) co do wskazanego we wniosku miejsca lokalizacji cmentarza - ta kwestia pozostaje w zakresie władztwa planistycznego gminy.

Teza od Redakcji

Dnia 6 sierpnia 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron Sędziowie: sędzia NSA Robert Sawuła sędzia del. WSA Piotr Broda (spr.) po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2018 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 lutego 2018 r., sygn. akt II SA/Łd 90/18 w sprawie ze skargi E. B., H. B., S. M. i M. M. na uchwałę Rady Miejskiej w K. z dnia [..] marca 2001 r. nr [..] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Miasta K. na rzecz E. B., H. B., S. M. i M. M. solidarnie kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2018r. sygn. akt II SA/Łd 90/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi po rozpoznaniu skargi E. B., H. B., S. M. i M. M. na uchwałę Rady Miejskiej w K. z dnia [..] marca 2001r. nr [..] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały. Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

E. B., H. B., S. M. i M. M. w skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi domagali się stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały z uwagi na naruszenie właściwości organów w zakresie sporządzania planu miejscowego, polegające na wszczęciu procedury planistycznej pomimo braku wniosku biskupa diecezjalnego o przeznaczenie terenu pod powiększenie cmentarza diecezjalnego oraz istotne naruszenie procedury sporządzania planu poprzez rozszerzenie cmentarza wyznaniowego bez zgody właściwego inspektora sanitarnego, jak również powiększenie cmentarza bez przeprowadzenia badań potwierdzających spełnienie wymogów określonych w § 1 ust. 2, § 2 ust, 1 i 2, § 3 ust. 1 i 2, § 4 ust. 2 oraz § 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz.U. nr 52, poz. 315). W uzasadnieniu skargi wskazali, że są właścicielami działek nr [..] i [..] (E. i H. B.) oraz nr [..] (S. i M. M.), położonych na terenie objętym ustaleniami zaskarżonej uchwały. Odnosząc się do kwestii interesu prawnego stwierdzili, że zaskarżona uchwała narusza ich interes prawny i uprawnienia, gdyż na skutek poszerzenia terenu cmentarza wprowadzono szereg ograniczeń w możliwości zagospodarowania ich nieruchomości. Zwrócili uwagę, że ani z części tekstowej, ani graficznej planu nie wynika, jaki obszar cmentarz zajmował przed podjęciem uchwały i o jakie dokładnie tereny został poszerzony, gdyż zarówno teren istniejącego, jak i powiększonego cmentarza objęty został jednym symbolem - ZC. Ich zdaniem cmentarz wywołuje zagrożenia o charakterze sanitarnym dla sąsiednich nieruchomości oraz ich mieszkańców. Ponadto skarżący podnieśli, że przedmiotowy cmentarz zlokalizowany jest pomiędzy zabudową mieszkaniową i już z tego powodu w ogóle nie powinien być rozszerzany. Natomiast, jeśli organy gminy uznały za celowe powiększenie terenu cmentarza, to powinny poprzedzić takie rozstrzygnięcie staranną analizą i oceną, czy tereny, o które cmentarz ma zostać powiększony, spełniają wszystkie wymogi sanitarne.