Wyrok NSA z dnia 11 października 2018 r., sygn. I FNP 3/18

Stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia; Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Marzena Łozowska, po rozpoznaniu w dniu 11 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi M. G. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 1961/14 w sprawie ze skargi kasacyjnej M. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 439/14 w sprawie ze skargi M. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 13 stycznia 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2007 r. 1) oddala skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku, 2) zasądza od M. G. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 17 czerwca 2016 r., w sprawie I FSK 1961/14, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną M. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 22 lipca 2014 r., I SA/Gd 439/14, którym oddalono skargę M. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z 13 stycznia 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2007 r.

2. M. G. złożył skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem opisanego wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, formułując przy tym zarzut rażącego naruszenia norm prawa Unii Europejskiej, tj. art. 185 § 1, art. 184, art. 193, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej: P.p.s.a.) w związku z:

1. art. 1 ust. 2, art. 167, art. 168 lit. a), art. 178 lit. a), art. 220 pkt 1, art. 226 i art. 273 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 2006 r. nr 347/1 ze zm., dalej: dyrektywa 2006/112/WE) w związku z art. 86 ust. 1 i 2 oraz z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm., dalej: u.p.t.u.) przez dokonanie błędnej wykładni tych przepisów, sprzecznej ze wskazanymi przepisami dyrektywy 2006/112/WE, co doprowadziło do ich niewłaściwego zastosowania, tj. przyjęcia, że przepisy prawa krajowego tj. art. 86 ust. 1 i 2 oraz z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a u.p.t.u. należy tak interpretować, że możliwe jest pozbawienie podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego bez udowodnienia przez organy podatkowe, że podatnik wiedział lub mógł wiedzieć o ewentualnej nierzetelności dostawcy lub transakcji na wcześniejszym etapie obrotu i przyjęcie, w sytuacji gdy z art. 1 ust. 2, art. 167, art. 168 lit. a), art. 178 lit. a), art. 220 pkt 1 i art. 226 dyrektywy 2006/112/WE, wykładanego i rozumianego zgodnie z jednolitym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że aby pozbawić podatnika prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego organy podatkowe powinny udowodnić podatnikowi, na podstawie obiektywnych przesłanek, że wiedział lub mógł wiedzieć o ewentualnych nieprawidłowościach u dostawców lub o ich nierzetelności;