Wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2019 r., sygn. I FNP 4/18

Podatnik, który przyjmuje "puste faktury", działa świadomie. Nie sposób przyjąć, że podatnik nie wie, że otrzymuje faktury, ale bez wykazanego w nich towaru oraz nie wie z czego to wynika. Odliczenie podatku naliczonego z takich faktur może być tylko świadomym działaniem podatnika nakierowanym na nieuprawnione obniżenie podatku należnego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia WSA del. Alojzy Skrodzki, po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi Z. S. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2017 r., sygn. akt I FSK 1326/15 w sprawie ze skargi kasacyjnej Z. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 stycznia 2015 r., sygn. akt III SA/Gl 635/14 w sprawie ze skargi Z. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 lutego 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2009 r. oddala skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 23 marca 2016 r., w sprawie I FSK 1326/15, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Z. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 stycznia 2015 r., sygn. akt III SA/Gl 635/14, oddalającego skargę Z. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 lutego 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2009 r.

2. Z. S. złożył skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem opisanego wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, formułując przy tym zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego Unii Europejskiej tj. art. 2 pkt 1 lit. a), art. 167 oraz 168 lit. a) Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 2006 r. nr 347/1 ze zm., dalej: dyrektywa VAT), poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż obowiązek badania dobrej wiary podatnika obracającego towarami oznaczonymi co do gatunku dotyczy wyłącznie przypadków, gdy czynność opodatkowana stwierdzona fakturą została dowiedziona kompleksowymi dokumentami dokumentującymi dostawy takiego towaru, które pozwalają prześledzić i ustalić tożsamość towaru wykazanego na fakturze z towarem rzeczywiście dostarczonym, podczas gdy wiążąca dla sądu krajowego wykładnia art. 2 pkt 1 lit. a), art. 167 i art. 168 lit. a) Dyrektywy VAT dokonywana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej mówi, iż w razie uznania, że transakcja nie miała rzeczywiście miejsca, w związku z działaniami bezprawnymi lub nieprawidłowościami popełnionymi przez wystawcę faktury lub na wcześniejszym etapie obrotu, należy ustalić na podstawie obiektywnych okoliczności i bez wymagania od odbiorcy faktury podejmowania czynności sprawdzających, które nie są jego zadaniem, że odbiorca ten wiedział lub powinien był wiedzieć, iż transakcja wiąże się z naruszeniem przepisów o podatku VAT, w szczególności jednak, iż nie można odmawiać prawa do badania dobrej wiary podatników oraz wnioskować o braku dostaw podlegających opodatkowaniu tylko na tej podstawie, iż w stosunku do dostawcy towaru wydane zostały decyzje podatkowe odmawiające mu prawa do odliczenia podatku VAT, natomiast odbiorca faktury (dostaw) nie przedstawił bliżej nieokreślonego pełnego katalogu dokumentów dotyczących realizacji odnośnych dostaw towarów oznaczonych co do gatunku, pomimo, że w posiadaniu organów znajdowały się dowody przelewów bankowych za towar oraz dowód WZ dostawy towaru do Skarżącego.