Wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2018 r., sygn. II FSK 2021/16

Nawet tożsamy materiał dowodowy nie musi prowadzić do takiej samej oceny na gruncie prawa karnego (gdzie istotne znaczenie ma wina sprawcy) oraz na gruncie prawa podatkowego, gdzie działania lub zaniechania z reguły wywołują określone skutki niezależnie od nastawienia i woli podmiotu, który działania te podjął lub ich zaniechał.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jagiełło (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Anna Dumas, WSA del. Małgorzata Bejgerowska, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 13 stycznia 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 509/15 w sprawie ze skargi A.S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 12 marca 2015 r. nr PD [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r.

1) oddala skargę kasacyjną,

2) zasądza od A.S. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy kwotę 5 400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1 Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 stycznia 2016 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, sygn. akt: I SA/Bd 509/15, oddalił skargę A.S. (skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 12 marca 2015 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r., od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

1.2 Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że decyzją z dnia 15 grudnia 2014 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Bydgoszczy określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r. od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości 282.360 zł. Decyzją z dnia 12 marca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ wskazał, że w 2012 r. skarżący prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą P.U. "K." A.S., której przedmiotem były usługi ogólnobudowlane. Do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej skarżący zaliczył 18 faktur wystawionych w miesiącach: maju, lipcu, sierpniu i wrześniu 2012 r. przez podmiot "I." Sp. z o.o. na łączną kwotę netto [...] zł oraz 8 faktur wystawionych w miesiącach: sierpniu, wrześniu i grudniu 2012 r. przez "A" Sp. z o.o. na łączną kwotę netto [...] zł. Organ kontroli skarbowej ustalił, że w roku 2012 r. jedynym udziałowcem obu spółek oraz prezesem zarządów tych podmiotów był P.J., który począwszy od 2002 roku prowadził również działalność gospodarczą jednoosobowo pod nazwą "P". Odnosząc się do zebranego w sprawie materiału dowodowego organ wskazał, że ustalenia organu pierwszej instancji zostały oparte m.in. na uzyskanym od Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Gdańsku wyciągu z uwierzytelnionej kserokopii protokołu przesłuchania z dnia 12 i 28 listopada oraz 6 grudnia 2013 r. P.J. w charakterze strony; dokumentów zgromadzonych przez Prokuraturę Apelacyjną Wydział d/s Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji w postaci protokołów przesłuchania P.J. w charakterze podejrzanego, które przeprowadzono w dniach 26 marca 2013 r., 8 kwietnia 2013 r. oraz 4 i 27 czerwca 2013 r.; oraz protokołu przesłuchania przez organ kontroli skarbowej w niniejszym postępowaniu P.J. w charakterze świadka w dniu 23 lipca 2014 r. Konkludując, Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że P.J. w ramach prowadzonych przez siebie Spółek z o.o. "I" i "A." nie świadczył w 2012 r. na rzecz skarżącego żadnych usług, a zapisy figurujące w podatkowej księdze przychodów i rozchodów przedsiębiorstwa P.U. "K.", w tej części, która obejmuje faktury zakupu wystawione przez podmioty należące do P.J., nie dokumentują rzeczywistych operacji gospodarczych. Wystawca tych faktur nie prowadził bowiem faktycznie działalności gospodarczej, a tylko pozorował jej wykonywanie i aktywność wystawcy dokumentów sprowadzała się do wystawiania fikcyjnych faktur. W konsekwencji, zdaniem organu odwoławczego, organ pierwszej instancji zasadnie wyłączył z kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej zakwestionowane faktury VAT.