Wyrok NSA z dnia 24 maja 2018 r., sygn. II FSK 1448/16

W świetle art. 247 § 1 pkt 2 O.p. wydanie decyzji bez podstawy prawnej w kontekście stwierdzenia jej nieważności oznacza sytuację, w której nie ma przepisu prawnego, który umocowuje organ administracji publicznej do działania w formie decyzji, albo też przepis jest, ale nie stanowi źródła prawa powszechnie obowiązującego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Bogusław Woźniak, Protokolant Joanna Legieć, po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 13 stycznia 2016 r. sygn. akt I SA/Lu 691/15 w sprawie ze skargi P.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 24 kwietnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 stycznia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę P.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 24 kwietnia 2015 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w Lublinie, po rozpatrzeniu odwołania skarżącego, utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 11 lutego 2015 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w L. z dnia 2 lutego 2010 r., która ustalała podatnikowi kwoty zaliczek na podatek dochodowy od dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej na 2010 r. w oparciu o zadeklarowany przez podatnika przewidywany dochód ustalany na podstawie ksiąg. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że podatnik wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji z dnia 2 lutego 2010 r., powołując się na przesłanki wymienione w art. 247 § 1 pkt 2 i pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz.U.2015.613 ze zm. - o.p.). W ocenie podatnika, organ I instancji bezpodstawnie wezwał go, w trybie art. 155 o.p., do skorygowania deklaracji PIT-6 na 2010 r. i do założenia ksiąg rachunkowych, a następnie bezprawnie, w oparciu o uzyskaną w ten sposób korektę, w dniu 2 lutego 2010 r. wydał decyzję w sprawie wysokości zaliczek z powołaniem się na art. 15, art. 24a ust. 2 pkt 2, art. 30c ust. 1, art. 43 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2000.14.176 ze zm., Dz.U.2010.51.307 ze zm. w brzmieniu dla 2010 r. - u.p.d.o.f.). Podatnik początkowo, w dniu 11 września 2009r. złożył organowi I instancji deklarację na potrzeby wymiaru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej PIT-6 na rok 2010, w oparciu o normy szacunkowe. Jeśli organ I instancji uważał, że normy szacunkowe nie mogą znaleźć zastosowania, bo podatnik przekroczył limit 1.200.000 euro, to w takiej sytuacji, zdaniem podatnika, należało wydać decyzję odmowną, a dopiero w dalszej kolejności wszcząć z urzędu postępowanie podatkowe w celu dokonania wymiaru zaliczek w oparciu o przewidywany dochód ewidencjonowany w księgach rachunkowych. Natomiast zobowiązywanie podatnika do prowadzenia ksiąg rachunkowych i korygowania deklaracji PIT-6 odnośnie 2010 r. na potrzeby rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych od przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej, stanowiło rażące naruszenie przepisów proceduralnych, w tym, nie tylko art. 155 o.p., który pozwala na wezwanie jedynie do złożenia wyjaśnień, zeznań lub dokonania określonej czynności, jeśli jest to niezbędne do wyjaśnienia stanu faktycznego i rozstrzygnięcia sprawy, ale również art. 120, art. 121, art. 122, art. 125 § 1, art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z § 4 o.p., czy art. 24a u.p.d.o.f. Natomiast organ nie miał podstawy prawnej, aby wzywać podatnika do złożenia korekty deklaracji i założenia ksiąg podatkowych.