Wyrok NSA z dnia 6 czerwca 2018 r., sygn. II FSK 1773/16

Zaliczenie urządzenia do "urządzeń przemysłowych" w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zależy od obiektywnych cech konstrukcyjnych i użytkowych tego urządzenia, a nie od okoliczności, czy tego w jaki sposób urządzenie to jest w danym okresie wykorzystywane.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Barbara Rennert, Protokolant Wiktor Herlinger, po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. GmbH z siedzibą w D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 11 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Gl 934/15 w sprawie ze skargi H. GmbH z siedzibą w D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od H. GmbH z siedzibą w D. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 11 lutego 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, sygn. akt I SA/Gl 934/15, oddalił skargę H. w D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 12 czerwca 2015r. w przedmiocie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych.

1.2. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że w dniu 17 czerwca 2014 r. Spółka wystąpiła do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w S. z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych w łącznej kwocie 131.727 zł tytułem nienależnie pobranego i wpłaconego przez płatników podatku od przychodów uzyskanych przez skarżącą. W uzasadnieniu wniosku wyjaśniono, że w latach 2008-2012 Spółka świadczyła na terytorium Polski na rzecz podmiotów mających siedzibę w Polsce usługi, które polegały na wynajmie dźwigów samojezdnych, wózków widłowych oraz innych urządzeń budowlanych. Skarżąca podniosła, że osiągnięte w związku z tym przychody, zostały zakwalifikowane jako przychody z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzeń przemysłowych (tzw. opłaty licencyjne). W związku z tym od kwot należnych do wypłaty pobierany był przez płatnika podatek w kwocie 5% od wynagrodzenia w wartości brutto. Zdaniem skarżącej nie było podstaw do naliczenia i pobrania podatku z tego tytułu, ponieważ zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; zwana dalej: "u.p.d.o.p.") opodatkowaniu podlega wyłącznie dochód za użytkowanie lub prawo użytkowania urządzenia przemysłowego, a w pojęciu tym nie mieści się urządzenie budowlane. W ocenie Spółki budownictwo nie polega na masowym wytwarzaniu powtarzalnych wyrobów przy zagwarantowaniu ciągłości procesów wytwórczych, a używanie w budownictwie maszyn nie służą procesom przemysłowym. Skarżąca podniosła, że w Klasyfikacji Środków Trwałych istnieje rozróżnienie między urządzeniami przemysłowymi, a maszynami budowlanymi. Stąd też w ocenie Spółki wykładnia językowa pojęć "urządzenia budowlane" oraz "przemysł" prowadzi do oczywistego wniosku, że urządzenia budowlane nie stanowią bezpośrednio urządzeń przemysłowych. W ocenie strony nie powstał obowiązek pobrania podatku u źródła od przychodów osiąganych z wynagrodzenia z tytułu najmu maszyn budowlanych. Wyjaśniono, że przedmiotem najmu w latach 2008-2012 były następujące urządzenia budowlane: teleskopowe żurawie hydrauliczne, przyczepy transportowe, teleskopowe wózki widłowe, samojezdne zwyżki nożycowe, samojezdne zwyżki teleskopowe, rusztowania wiszące, mobilne zbiorniki na olej napędowy z pompą, wciągarki linowe, ciągniki. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w S. decyzją z dnia 30 stycznia 2015 r. odmówił stwierdzenia nadpłaty.