Wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2018 r., sygn. II FSK 3561/15

Osoby niepełnosprawne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Andrzej Jagiełło (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia WSA (del.) Kazimierz Maczewski, Protokolant Bernadetta Pręgowska, po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "L" sp. z o.o. z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 sierpnia 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 233/15 w sprawie ze skargi "L" sp. z o.o. z siedzibą w S. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "L" sp. z o.o. z siedzibą w S. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

II FSK 3561/15

Uzasadnienie

1.1 Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2015 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, sygn. akt I SA/Gl 233/15, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.,) - dalej p.p.s.a., oddalił skargę L. sp. z o.o. w S. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 grudnia 2014 r., w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis. 1.2 Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 oraz art. 306a, art. 306c w zw. z art. 306k ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.,) - dalej O.p. oraz na podstawie § 9 ust. 1 w zw. z § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 1300,) - dalej rozporządzenie, zaskarżonym postanowieniem z dnia 17 grudnia 2014r. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia 14 kwietnia 2014r., którym odmówiono L. Sp. z o.o. z siedzibą w S. (Spółka) wydania zaświadczeń o udzieleniu pomocy de minimis w dniu 13 listopada 2013r. o wartości 624,40 zł., w dniu 21 listopada 2013r. o wartości 1.042 zł. i w dniu 25 listopada 2013r. o wartości 1.029 zł. Prezentując dotychczasowy przebieg postępowania Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że w dniu 28 listopada 2013r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. wpłynął wniosek Spółki o wydanie zaświadczeń o pomocy de minimis. Strona wskazała, że pomoc została przeznaczona na wyposażenie stanowiska pracy oraz przystosowanie jego otoczenia do potrzeb osób niepełnosprawnych zgodnie z § 2 pkt 1 pkt 1 rozporządzenia. Organ zauważył, że w aktach sprawy znajdują się kopie faktur dokumentujących wydatki o wskazanych wyżej wysokościach, a przeznaczonych na zakup: ubrań roboczych typu szwed, kurtek roboczych ocieplanych, marynarek roboczych, koszul flanelowych, butów roboczych BRO, kurtek przeciwdeszczowych, kamizelek ostrzegawczych, gumofilców, butów śniegowych, czapek, ocieplaczy roboczych. Podkreślono, że przedmiotowy wniosek był jednym z ośmiu składanych przez Spółkę w dniach od 30 września 2013r. do dnia 3 lutego 2014r. Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2014r. organ pierwszej instancjiodmówił wydania zaświadczeń o udzieleniu pomocy de minimis. Uzasadniając swoje stanowisko organ powołał się na pismo Dyrektora Biura Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych z dnia 14 lutego 2014r. z którego wynika, że nie jest możliwe wydatkowanie środków zakładowego funduszu rehabilitacji na zakup odzieży ochronnej (np. spodni roboczych, podkoszulek, ubrań roboczych, sandałów męskich i damskich itp.) bowiem wydatki poniesione na ten zakup nie spełniają warunków określonych w przepisach art. 33 ust. 4 ustawy o rehabilitacji zawodowej (...) jak i § 2 rozporządzenia w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Utrzymując w mocy to postanowienie organ odwoławczy podzielił argumentację w nim zawartą. 1.3 W skardze na powyższe postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej pełnomocnik Spółki domagając się jego uchylenia zarzucił: 1) naruszenie przepisów postępowania, tzn. art. 120, art. 121, art. 122 i art. 124 O.p., w zw. z § 2 rozporządzenia poprzez zastosowanie wykładni sprzecznej z wykładnią gramatyczną, prowadzenie postępowania w sposób nie budzący zaufania strony do organu, który wydał zaskarżone postanowienie, a w szczególności poprzez takie wartościowanie zebranych w sprawie dowodów, które odpowiadało z góry przyjętemu przez DIS stanowisku oraz rozstrzyganie wątpliwości interpretacyjnych na niekorzyść Spółki, a co za tym idzie - naruszenie zasady in dubio pro tributario; 2) naruszenie przepisów postępowania, tzn. art. 127 O.p. poprzez odniesienia się jedynie do zarzutów zawartych w odwołaniu bez ponownego rozparzenia sprawy, co stanowi naruszenie zasady dwuinstancyjności; 3) naruszenie przepisów postępowania, tzn. art. 187 § 1 w związku z art. 122 O.p. poprzez nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący zgromadzonego materiału dowodowego i nie rozpatrzenie sprawy w sposób merytoryczny, lecz jedynie ograniczenie się do kontroli zasadności zarzutów podniesionych w odwołaniu; 4) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 306a O.p. w zw. z § 9 rozporządzenia, poprzez uznanie, że dokonane przez Spółkę wydatki na zakup odzieży ochronnej i roboczej są nieuzasadnione, a tym samym nie stanowią pomocy de minimis; 5) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. § 2 w zw. z § 9 rozporządzenia oraz art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011r., Nr 127, poz. 721) - dalej ustawa o rehabilitacji, poprzez uznanie, że wydatki dokonane przez Spółkę na zakup odzieży roboczej i ochronnej nie stanowią wyposażenia stanowiska pracy. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i w całości podtrzymał stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym postanowieniu. 1.4 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach skargę oddalił. W ocenie Sądu katalog wydatków, o którym mowa w § 2 ww. rozporządzenia ma charakter otwarty, o tyle jednak, o ile wydatki ponoszone z funduszu przeznaczane są na to, aby zaspokoić potrzeby pracownika wynikające z jego niepełnosprawności. Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącej, że ubrania robocze typu szwed, kurtki robocze ocieplane, marynarki robocze, koszule flanelowe, buty robocze BRO, kurtki przeciwdeszczowe, kamizelki ostrzegawcze, gumofilce, buty śniegowe, czapki, ocieplacze robocze pcv stanowiły wyposażenie stanowiska pracy, bądź przystosowanie jego otoczenia do potrzeb osób niepełnosprawnych w rozumieniu § 2 rozporządzenia oraz służyły rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej (art. 33 ust. 4 ww. ustawy o rehabilitacji). Sąd dodał, że powyższe przesłanki są dopełnieniem ogólnego celu jakim jest rehabilitacja zawodowa mająca na celu ułatwienie osobom niepełnosprawnym uzyskanie i utrzymanie odpowiedniego zatrudnienia oraz awansu zawodowego. Zdaniem Sądu pierwszej instancji nie sposób uznać, że w sprawie doszło do naruszenia art. 120, 121, 122, 124 O.p. w zw. z § 2 rozporządzenia a także art. 127 i art. 187 § 1 O.p. Sąd nie podzielił przy tym zarzutów skargi dokonania błędnej wykładni prawa, czy tendencyjnej interpretacji stanu faktycznego. W przedmiotowej sprawie organy podatkowe działały na podstawie przepisów prawa, a samo postępowanie było prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, które w toku postępowania udzielały niezbędnych informacji i wyjaśnień o przepisach prawa podatkowego pozostających w związku z przedmiotem postępowania. Organy podatkowe wyjaśniały stronie zasadność przesłanek, którymi kierowały się przy załatwianiu sprawy. W zakresie zarzutu naruszenia art. 306a O.p. w zw. z § 9 rozporządzenia Sąd podkreślił, że zebrany w sprawie materiał dowodowy był kompletny i pozwalał na dokonanie subsumcji stanu faktycznego pod właściwe przepisy prawa. Sąd podzielił także ocenę organu, iż przedmiotowe wydatki nie spełniały kryteriów wskazanych w przepisach prawa do wydania zaświadczenie o żądanej przez stronę treści, co w konsekwencji doprowadziło do utrzymania w mocy postanowienia organu pierwszej instancji. 2.1 W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Spółka zaskarżyła wskazany powyżej wyrok w całości, zarzucajac mu: 1) na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy: