Wyrok NSA z dnia 1 września 2017 r., sygn. I OSK 2180/15

Inne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jan Paweł Tarno sędzia NSA Marek Stojanowski sędzia del. WSA Marian Wolanin (spr.) Protokolant asystent sędziego Agnieszka Chorab po rozpoznaniu w dniu 1 września 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 marca 2015 r. sygn. akt I SA/Wa 1956/14 w sprawie ze skargi W. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania na rzecz W. G.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Wa 1956/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] kwietnia 2014 r., Nr [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

W uzasadnieniu wyroku wskazano, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie, po rozpatrzeniu wniosku W. G. o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzją z dnia [...] kwietnia 2014 r., Nr [...], utrzymało w mocy własną decyzję z dnia [...] listopada 2013 r., Nr [...], którą odmówiło stwierdzenia nieważności własnej decyzji z dnia [...] lutego 2007 r., Nr [...], orzekającej, że decyzja Naczelnika Dzielnicy W. z dnia [...] stycznia 1977 r., Nr [...], na mocy której sprzedano lokal mieszkalny nr [...] w budynku położonym przy A. [...] w W. wraz z oddaniem w użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu E. S. i E. K., została wydana z naruszeniem prawa, jednakże nie można stwierdzić jej nieważności z powodu wywołania nieodwracalnych skutków prawnych. Analizując kontrolowaną decyzję nadzorczą z dnia [...] lutego 2007 r. organ nie dopatrzył się, by decyzja ta była dotknięta jedną z wad określonych w art. 156 § 1 kpa, a w szczególności wadą rażącego naruszenia prawa. Zgodnie z obowiązującym w dacie wydania decyzji z dnia [...] stycznia 1977 r. o sprzedaży lokalu nr [...], przepisem art. 15a ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (Dz.U. z 1969 r. Nr 22, poz. 169, ze zm.) organ mógł przeznaczyć do sprzedaży wyodrębnione lokale w budynkach wielomieszkaniowych stanowiących wyłączną własność Państwa i oddawać odpowiednie części nieruchomości w użytkowanie wieczyste. W wyniku stwierdzenia przez Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, decyzją z dnia [...] kwietnia 1996 r., nieważności własnej decyzji z dnia [...] lipca 1993 r., orzekającej o stwierdzeniu nieważności orzeczenia dekretowego z dnia [...] marca 1950 r. i utrzymującej to orzeczenie w mocy decyzji z dnia [...] lipca 1950 r., w części dotyczącej sprzedanych lokali, w tym lokalu nr [...], ukształtował się stan faktyczny sprawy tak, że Skarb Państwa, w dacie wydania decyzji o sprzedaży lokalu nr [...], nie był wyłącznym właścicielem przedmiotowej nieruchomości budynkowej, dzielił bowiem władztwo z przeddekretowym właścicielem przedmiotowej nieruchomości ze względu na częściowe stwierdzenie nieważności orzeczenia dekretowego. Powstała więc sytuacja, w której organ rozporządził nieruchomością nie stanowiącą wyłącznej własności Skarbu Państwa, co było warunkiem sine qua non sprzedaży wyodrębnionego w budynku lokalu, stosownie do powołanego art. 15a ust. 1 ustawy z 14 lipca 1961 r. Z tego względu, w ocenie organu nadzoru, brak jest podstaw do uznania, że decyzja Kolegium z dnia [...] lutego 2007 r., stwierdzająca na podstawie art. 158 § 2 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 i art. 156 § 2 kpa, że decyzja Naczelnika Dzielnicy W. z dnia [...] stycznia 1977 r., na mocy której sprzedano lokal mieszkalny nr [...] wraz o oddaniem w użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu, została wydana z naruszeniem prawa i w sposób rażący narusza przepisy prawa. Za chybiony organ nadzoru uznał zarzut naruszenia przepisów o właściwości choćby z tego powodu, że decyzja z 1977 r. orzekała o sprzedaży lokalu wraz z oddaniem w użytkowanie wieczyste części gruntu pod budynkiem. Grunt został skomunalizowany, zatem w żaden sposób nie można przyjąć, aby organem nadzoru w sprawie zakończonej decyzją z 1977 r. miał być Wojewoda M.