Wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2017 r., sygn. I OSK 878/16

Zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego (w formie pozytywnej) wiąże się z zarzuceniem zastosowania normy prawnej, która nie powinna być w danej sprawie zastosowana, albo (w formie negatywnej) z zarzuceniem niezastosowania normy prawnej, która w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną powinna być zastosowana w sprawie ze względu na ustalenia jej stanu faktycznego - niewłaściwe zastosowanie prawa materialnego przez sąd, rozumiane jest jako sytuacja polegająca albo na bezzasadnym tolerowaniu błędu subsumcji popełnionego przez organ administracyjny, albo wręcz przeciwnie, na bezzasadnym zarzuceniu organowi popełnienia takiego błędu.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: sędzia NSA Jolanta Rajewska sędzia NSA Małgorzata Pocztarek sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Joanna Ukalska po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej ze skargi kasacyjnej L. Komendanta Wojewódzkiego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 10 listopada 2015 r. sygn. akt III SA/Lu 247/15 w sprawie ze skargi K. P. na rozkaz personalny L. Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] stycznia 2015 r. [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby w Policji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 10 listopada

2015 r., sygn. akt III SA/Lu 247/15, uchylił rozkaz personalny L. Komendanta Wojewódzkiego Policji z [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia K. P. ze służby w Policji.

W wyroku tym Sąd powołał się na następujące ustalenia faktyczne i prawne sprawy.

[...] października 2014 r. Komendant Miejski Policji w L. wszczął postępowanie administracyjne w sprawie zwolnienia ze służby aspiranta K. P. (dalej jako "skarżący") na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.) ze względu na popełnienie przez policjanta czynu o znamionach przestępstwa w sytuacji kiedy popełnienie czynu jest oczywiste i uniemożliwia pozostanie policjanta w służbie. Podstawą wszczęcia postępowania były informacje uzyskane z Prokuratury Rejonowej w Ś. o przedstawieniu skarżącemu [...] października 2014 r. zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 231 § 1 K.k. w zbiegu z art. 246 K.k. w zbiegu z art. 156 § 1 pkt 2 K.k. w związku z art. 11 § 2 K.k., polegającego na tym, że podejrzany [...] maja 2014 r. w L. w budynku Komisariatu [...] Policji, jako funkcjonariusz Policji Zespołu Operacyjno-Rozpoznawczego Wydziału Kryminalnego Komisariatu Policji w L., przebywając w jednym pomieszczeniu służbowym z G. A., będącym świadkiem w postępowaniu przygotowawczym, działając w celu uzyskania od niego określonych zeznań dotyczących zachowania ustalonych przez funkcjonariuszy Policji sprawców czynu, przekroczył swoje uprawnienia służbowe w ten sposób, że wypowiadał wobec G. A. groźby bezprawne spowodowania przeciwko niemu postępowania karnego oraz użył wobec niego bez podstawy prawnej i faktycznej przemocy fizycznej w postaci uderzania w twarz, przewrócenia na podłogę, a następnie uderzenia pięścią w okolice jamy brzusznej po lewej stronie oraz kopnięcia w plecy po lewej stronie, czym spowodował u G. A. obrażenia ciała w postaci pęknięcia śledziony z masywnym krwawieniem do jamy otrzewnej skutkujące koniecznością operacyjnego usunięcia organu, które to obrażenia spowodowały ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, czym działał na szkodę interesu prywatnego G. A.