Wyrok NSA z dnia 13 lipca 2017 r., sygn. I OSK 2721/15

Przyjmuje się, że orzeczenie sądu pierwszej instancji uchyla się spod niej w przypadku braku wymaganych prawem części (np. nieprzedstawienia stanu sprawy, czy też niewskazania lub niewyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia), a także wówczas, gdy będą one co prawda obecne, niemniej jednak obejmować będą treści podane w sposób niejasny, czy też nielogiczny, uniemożliwiający jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego i prawnego, stanowiącego podstawę kontrolowanego wyroku sądu.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska Sędziowie: Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 2103/14 w sprawie ze skargi Z.W. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz Z. W. kwotę 137 (sto trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 2103/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę Z. W. na sprecyzowaną w sentencji decyzję Komendanta Głównego Policji i uchylił tę decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Komendanta Stołecznego Policji, nadto orzekł o wykonalności zaskarżonej decyzji oraz o kosztach postępowania.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Komendant Główny Policji zaskarżoną decyzją z dnia [...] września 2014 r., nr [...], na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] lipca 2014 r., nr [...], którą stwierdził on nieważność rozkazu personalnego Komendanta Rejonowego Policji [...] z dnia [...] grudnia 2004 r., nr [...], w przedmiocie ustalenia policjantowi - Z. W. prawa do wzrostu uposażenia zasadniczego z tytułu wysługi lat na dzień przyjęcia do służby ([...] grudnia 2001 r.). Doszedł bowiem do przekonania, że decyzja dotychczasowa rażąco narusza prawo. Nieprawidłowo zaliczono do wysługi lat okres zatrudnienia Z. W. w Kopalni [...] "[...]" w Ł. od dnia [...] grudnia 1995 r. do dnia [...] marca 1996 r., podczas którego korzystał on z urlopu bezpłatnego. Uczyniono to z uchybieniem § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost uposażenia zasadniczego (Dz. U. Nr 152, poz. 1732 ze zm.). Za ten okres nie przysługiwało mu bowiem wynagrodzenie. Poza tym, wadliwie zaliczono okres pracy w gospodarstwie rolnym matki funkcjonariusza, bowiem organ nie wyjaśnił, czy matka była rolnikiem, nie zweryfikował powierzchni gospodarstwa, ani nie ustalił, czy uprawa roli wymagała dodatkowych osób. Rażącego naruszenia prawa upatrywał więc organ nadzoru w uchybieniach procesowych. Od powyższej decyzji ostatecznej skargę wywiódł Z. W., wnosząc o jej uchylenie i uchylenie decyzji organu I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zarzucił jej naruszenie art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy (Dz. U. Nr 54, poz. 310), nadto rażące naruszenie prawa procesowego, w tym art.156 § 1 pkt 2 K.p.a. W jego ocenie konkluzja o rażącym naruszeniu prawa decyzją dotychczasową jest chybiona.