Wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2017 r., sygn. I OSK 2900/15

Przepis art. 174 pkt 1 ustawy P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć wadliwe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie nieprawidłowej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędzia del. WSA Rafał Wolnik Protokolant: st. asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 24 lutego 2015 r. sygn. akt II SA/Bd 641/14 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w B. z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie nakazu wypłaty pracownikom należnego wynagrodzenia oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 lutego 2015 r., sygn. akt II SA/Bd 641/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę M. S. na opisaną w sentencji decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w B.

W jego uzasadnieniu Sąd ten podał, że nakazem z dnia [...] marca 2014 r., nr rej. [...], Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w B., na podstawie art. 11 pkt 7 w zw. z art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2012 r., poz. 404 ze zm.) oraz art. 94 pkt 5, art. 86 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 ze zm), po przeprowadzeniu kontroli w dniach: [...] i [...] lutego oraz [...] marca 2014 r., nakazał M. S. wypłacić wynagrodzenie za miesiąc styczeń 2014 r. należne wskazanym jej pracownikom, zastrzegając iż decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu. W odwołaniu od powyższego nakazu M. S. zarzuciła naruszenie art. 11 pkt 7 w związku z art. 33 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy oraz art. 94 pkt 5 i art. 86 § 2 Kodeksu pracy poprzez błędną wykładnię i oparcie rozstrzygnięcia na błędnych ustaleniach faktycznych oraz naruszenie art. 7 K.p.a. w związku z art. 77 i art. 80 K.p.a. poprzez brak wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego. Okręgowy Inspektor Pracy w B. po rozpatrzeniu tegoż odwołania, zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy ów nakaz. W jej uzasadnieniu stwierdził brak podstaw do uwzględnienia odwołania, bo w jego ocenie inspektor pracy zgromadził materiał dowodowy wystarczający do rozstrzygnięcia, a to protokół kontroli oraz załączony do niego wydruk listy płac, z których wynika obowiązek wypłaty wynagrodzeń w odpowiedniej wysokości, natomiast fakt niewywiązania się zeń wobec trzech pracowników przyjął za udowodniony, skoro strona nie zakwestionowała go, mimo że dwukrotnie miała ku temu okazję. Ogólnikowe stwierdzenia odwołania nie mogły tych ustaleń podważyć, jak też skutecznie zakwestionować materialnoprawnej podstawy nakazu.