Wyrok NSA z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. I FSK 2271/15

Dowody zebrane z uchybieniem procedury nie tracą automatycznie waloru dowodu w rozumieniu art. 180 O.p. Waga tych uchybień oraz ich wpływ na prawidłowość postępowania zawsze powinny być rozważone przez sąd przy ocenie legalności zaskarżonej decyzji.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hieronim Sęk, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia WSA del. Małgorzata Fita (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniach 14 czerwca 2017 r. i 8 listopada 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w R. (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w R.) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 25 sierpnia 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 552/15 w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 20 kwietnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień 2009 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od A. S. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w R. kwotę 700 zł (siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 552/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie po rozpoznaniu skargi A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 20 kwietnia 2015 r. o określeniu mu wysokości zobowiązania w podatku od towarów i usług za miesiąc sierpień 2009 r., uchylił zaskarżoną decyzję.

1. W uzasadnieniu wyroku podał stan faktyczny sprawy, z którego wynika, że zaskarżoną decyzją organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w R. z dnia 23 lipca 2014 r. Powodem wydania decyzji przez organ pierwszej instancji było ustalenie, że podatnik, który prowadził działalność gospodarczą FHP "S.", której przedmiotem był głównie handel detaliczny artykułami przemysłowymi i alkoholowymi, w rejestrze sprzedaży za sierpień 2009 r. wykazał wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (opraw oświetleniowych), które w rzeczywistości nie miały miejsca. Dostawy te miałyby być dokonane na rzecz A. s.r.o. w P. na Słowacji. Na okoliczność przedmiotowych dostaw, oprócz faktur podatnik przedłożył międzynarodowe samochodowe listy przewozowe CMR wystawione przez jego firmę, specyfikacje towarowe do faktury (packing listy), oświadczenia odbiorcy towaru o wwozie towaru na terytorium Słowacji i zgłoszeniu tego faktu słowackim organom podatkowym, oświadczenia odbiorcy towaru o zapłacie. Organ pierwszej instancji stwierdził, że z listów przewozowych CMR wynika, że wywozu towarów dokonywał bezpośrednio podatnik tj. FHP "S." A. S., z tym, że środki transportu, którymi dokonano transportu, nie były jego własnością, lecz Z. Spółka jawna (dalej - Z.). W ocenie organu, FHP "S." nie mogła być przewoźnikiem m.in. ze względu na to, że w tej firmie w 2009 r. nie zaewidencjonowano żadnych dowodów poniesienia kosztów związanych z transportem towarów na Słowację. Przewoźnikiem nie mogła być też Spółka Z., która była zarówno właścicielem samochodów o podanych numerach rejestracyjnych, jak również zatrudniała kierowców, którzy według podatnika przewozili towary do A. s.r.o., ponieważ wskazani kierowcy zgodnie zeznali, że nie przewozili towarów do tej Spółki; ponadto w ewidencjach Z. S. nie ujęto żadnych dowodów potwierdzających transport towarów na Słowację. Brak jest faktur Spółki na rzecz FHP "S." za świadczenie usług transportu. Zdaniem organu pierwszej instancji, za tym, że nie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów świadczy zespół okoliczności związanych z kwestionowaną transakcją. Z ustaleń organu wynika, że: Spółka A. s.r.o. została założona przez K. K., a następnie przejęta przez M. M., który nawiązał kontakt z A. S.; siedziba spółki została zgłoszona w P. a pomieszczenia magazynowe wynajmowała w miejscu znacznie oddalonym od zgłoszonej siedziby (L.); Spółka prowadziła handel różnymi towarami, przy czym jedynymi dostawcami i odbiorcami towarów mieli być polscy kontrahenci (Spółka miałaby pośredniczyć w handlu pomiędzy polskimi dostawcami i polskimi odbiorcami); Prezes Zarządu Spółki, (wcześniej pełnomocnik) mieszkał na stałe w Przemyślu i tam zajmował się jej sprawami; na Słowację miałby się udawać w celu odbioru towarów, które po rozładunku składowane były w magazynie lub przeładowywane na inne środki transportu i wywożone z powrotem do Polski. W ocenie organu, celem słowackiej Spółki nie było prowadzenie działalności zarobkowej na Słowacji, a jedynie deklarowanie przez krajowych przedsiębiorców rzekomych dostaw wewnątrzwspólnotowych i stosowanie stawki 0%. W rzeczywistości towary nie opuszczały terytorium kraju, lecz były odsprzedawane kolejnym polskim kontrahentom.