Wyrok NSA z dnia 11 września 2017 r., sygn. II FSK 1365/17

Inne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka Sędziowie NSA Jolanta Sokołowska WSA (del.) Maciej Kurasz (sprawozdawca) po rozpoznaniu w dniu 11 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 lutego 2017 r. sygn. akt I SAB/Gl 15/16 w sprawie ze skargi T. C. na bezczynność Prezydenta Miasta K. w przedmiocie wniosku o wznowienie postępowania w sprawie podatku od nieruchomości oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 14 lutego 2017 r. sygn. akt I SAB/Gl 15/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu w trybie uproszczonym skargi T. C. (dalej jako "Skarżący", "Strona") na bezczynność Prezydenta Miasta K. w sprawie rozpatrzenia wniosku o wznowienie postępowania w sprawie podatku od nieruchomości stwierdził, że organ podatkowy 1) dopuścił się bezczynności; 2) bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3) umorzył postępowanie w zakresie zobowiązania organu do wydanie aktu; 4) wymierzył organowi grzywnę w wysokości 400 zł; 5) w pozostałym zakresie oddalił skargę.

1. W uzasadnieniu wyroku przedstawiony został stan faktyczny sprawy, z którego wynika, że pismem z dnia 10 listopada 2016 r. Skarżący wniósł skargę na bezczynność Prezydenta Miasta K., zarzucając mu naruszenie art. 121 § 1, art. 125 § 1, art. 139 § 3 i art. 140 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.; dalej "O.p.") przez prowadzenie postępowania w sposób mało efektywny oraz opieszały. Jednocześnie skarżący wniósł o: 1) zobowiązanie Prezydenta Miasta K. do wydania odpowiedniego aktu administracyjnego w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt organowi, 2) dokonanie kontroli przewlekłości postępowania administracyjnego, którego dotyczy skarga, 3) zobowiązanie Prezydenta Miasta K. do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie, 4) stwierdzenie czy bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, mimo że będą podstawy do umorzenia postępowania sądowego w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do wydania aktu, jeśli taki zostanie wydany przez organ po wniesieniu skargi do sądu, 5) wymierzenie organowi grzywny na postawie art. 149 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm. - dalej jako "p.p.s.a.") w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a, 6) zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi wyjaśnił, iż w toku postępowania administracyjnego miał miejsce następujący przebieg zdarzeń: - dnia 22 stycznia 2016 r. Skarżący złożył pismo zawierające wniosek o wznowienie postępowania podatkowego celem ustalenia podatku od nieruchomości położonej w K. przy ul. W. [...]; - dnia 25 sierpnia 2016 r. złożył pismo z wnioskiem o informację na temat stanu załatwiania jego sprawy; - dnia 13 września 2016 r. na podstawie art. 141 § 1 O.p. złożył do organu II instancji (Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach - dalej "Kolegium" lub "SKO") ponaglenie do załatwienia tej sprawy przez Prezydenta Miasta K. - dnia 21 września 2016 r. organ podatkowy podjął pierwszą czynność procesową; - postanowieniem z dnia 10 października 2016 r. Kolegium uznało zażalenie na bezczynność za zasadne, co zdaniem skarżącego uprawnia go do złożenia niniejszej skargi do WSA. W dalszej kolejności Skarżący podniósł, iż organ I instancji jak dotychczas nie wydał stosownego aktu administracyjnego, co oznacza, że od dnia złożenia przez stronę wniosku do chwili obecnej wniosek ten nie został rozpatrzony. Tym samym organ naruszył art. 139 § 3 O.p., który określa maksymalny termin załatwienia sprawy, a także zasadę zaufania do organów administracji zawartą w art. 121 O.p. oraz zasadę szybkości postępowania zawartą w art. 125 O.p. Następnie skarżący przytoczył tezy z wyroków sądów administracyjnych. Odwołał się m.in. do wyroku z dnia 1 lutego 2012 r. (sygn. akt II SAB/Go 59/11). Skarżący przytoczył ponadto fragment wyroku WSA w Szczecinie z dnia 21 stycznia 2013 r. (sygn. akt I SAB/Sz 5/12). Za uzasadnione w związku z tym uznał Skarżący zobowiązanie Prezydenta Miasta K. do ukarania pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie na podstawie art. 142 O.p. W niniejszej sprawie zarzut przewlekłości uzasadnia dotychczasowy tok postępowania, który przedstawiono na wstępie skargi. Za wyrokiem WSA w Warszawie z dnia 6 listopada 2014 r. (sygn. akt III SAB/Wa 26/14) podniósł, że zasadą jest załatwianie spraw bez zbędnej zwłoki. Końcowo odwołał się do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2008 r. (sygn. akt I OPS 6/08), w której wskazano, że przepis art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. ma zastosowanie także w przypadku, gdy po wniesieniu skargi na bezczynność organu - w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a tej ustawy - organ wyda akt lub dokona czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do których pozostawał w bezczynności. Z kolei w tezie wyroku NSA z dnia 5 lipca 2012 r, sygn. akt II OSK 1031/12) zauważono: "o ile wydanie przez organ administracyjny na dzień orzekania przez Sąd żądanego rozstrzygnięcia sprawy czyni z natury rzeczy niemożliwymi zobowiązanie organu do działania, o tyle nie zwalnia to Sądu z obowiązku zbadania, czy w sprawie doszło do przewlekłego prowadzenia postępowania administracyjnego, a następnie oceny, czy miało ono miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz rozważania, czy zachodzą podstawy do wymierzenia organowi grzywny (art. 149 § 1 i § 2 p.p.s.a). Podjęcie przez organ czynności procesowych powoduje, iż ustaje stan ewentualnej bezczynności organu, co uzasadnia umorzenie postępowania w zakresie skargi na bezczynność organu, ale nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania sądowego dotyczącego skargi strony na przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ.