Wyrok NSA z dnia 22 marca 2017 r., sygn. II FSK 482/15

W sytuacji gdy organ nie zgadza się ze stanowiskiem podatnika, to nie jest wystarczające stwierdzenie, że jest ono nieprawidłowe. Zobligowany jest on także wskazać, dlaczego stanowisko to nie może być zaakceptowane w świetle właściwych przepisów prawa.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA del. Bogusław Wolas (sprawozdawca), Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów (obecnie: Szefa Krajowej Administracji Skarbowej) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 914/14 w sprawie ze skargi T. sp. z o.o. z siedzibą w W. na zmianę interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2013 r. nr DD3/033/36/KDJ/11/RD-121308/13 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od T. sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 280 (słownie: dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 października 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 914/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną przez T. Sp. z o. o. z siedzibą w W. zmianę interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz stwierdził, że uchylona zmiana interpretacji indywidualnej nie może być wykonana w całości.

Przedstawiając stan sprawy, Sąd I instancji podał, że T. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej zwana: wnioskodawcą lub Spółką) złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Spółka podała, że w T. Sp. z o.o. działa kilka organizacji związkowych reprezentujących interesy pracowników zatrudnionych w Spółce, emerytów, osób świadczących na rzecz Spółki pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej (tzw. kolektorzy fizyczni). Organizacje związkowe funkcjonują w oparciu o przepisy ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm., dalej: "u.z.z."). Relacje pomiędzy Spółką a organizacjami związkowymi uregulowane zostały w zawartym na mocy przepisów działu jedenastego ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm., dalej: "K.p.") - Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy (dalej: "ZUZP"), w którym - wprowadzony został m. in. następujący zapis: "§ 59.1. Zarząd zobowiązuje się do pokrycia przez Spółkę kosztów przejazdów i pobytu członków organizacji związkowych, wypełniających zadania statutowe. 2. Koszty przejazdów i pobytu działaczy oddziałowych wg. ustalonego preliminarza obciążają Centralę.".