Wyrok NSA z dnia 9 maja 2017 r., sygn. II FSK 967/15

Podatkowe postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA del. Alicja Polańska (sprawozdawca), Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 października 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 1112/14 w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 29 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia nakazu płatniczego na łączne zobowiązanie pieniężne za 2010 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. S. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 października 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 1112/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 29 maja 2014 r. nr SKO.41/IV-3252/118/2014 w przedmiocie odmowy uchylenia nakazu płatniczego na łączne zobowiązanie pieniężne na 2010 r. Podstawą prawną orzeczenia był art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.); dalej: "p.p.s.a.".

Z uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji wynika, że Wójt Gminy W., działając na wniosek skarżącego z dnia 21 stycznia 2014 r., postanowieniem z dnia 10 lutego 2014 r. wznowił postępowanie podatkowe w sprawie ustalenia wysokości łącznego zobowiązania pieniężnego na 2010 r. Następnie, decyzją z dnia 17 marca 2014 r. organ ten odmówił uchylenia własnej decyzji (nakazu płatniczego) z dnia 12 lutego 2010 r. ustalającej skarżącemu wysokość łącznego zobowiązania pieniężnego na 2010 r. W uzasadnieniu organ podniósł, że we wniosku nie wskazano przesłanki wznowieniowej, która powinna mieć zastosowanie w sprawie. W ocenie organu, z treści wniosku wynika, że skarżący pośrednio powołał się na art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.); dalej: "o.p.", bowiem wskazał m.in. na okoliczność, iż grunty, za które naliczono podatek, tj. działki oznaczone numerami 17/11 i 17/12 położone w miejscowości Ż. o łącznej powierzchni 10.907 m2, przeszły na własność Gminy W. z dniem 12 czerwca 2006 r., tj. z dniem uprawomocnienia się decyzji podziałowej nr [...]. W ocenie organu, nie wystąpiła jednak żadna z przesłanek wznowieniowych, a powołana we wniosku okoliczność była znana organowi z urzędu w chwili wydania decyzji wymiarowej. Nadto, na prawidłowość wymiaru wskazuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 18 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 93/10, oddalający skargę podatnika w tożsamej sprawie podatkowej dotyczącej 2009 r. Z treści zaskarżonej decyzji wynika, że dopiero 25 listopada 2013 r. do organu pierwszej instancji wpłynęło zawiadomienie o zmianach w danych ewidencji gruntów i budynków nr [...]z dnia 18 listopada 2013 r., w którym wskazano, iż Gmina W. jest właścicielem działek o numerach 17/11 i 17/12 obręb Ż.