Wyrok NSA z dnia 9 maja 2017 r., sygn. II FSK 970/15

Cechy decyzji wydawanej na podstawie art. 254 o.p. wskazują, że decyzja taka nie funkcjonuje samodzielnie w obrocie prawnym. Byt prawny takiej decyzji ściśle związany jest z funkcjonowaniem w obrocie prawnym decyzji ostatecznej, pierwotnie ustalającej lub określającej wysokość zobowiązania podatkowego. Ta nowa decyzja, wydana na podstawie art. 254 o.p., kształtuje bowiem na nowo tylko jeden, aczkolwiek najistotniejszy element ostatecznej decyzji wymiarowej, tj. wysokość zobowiązania podatkowego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA del. Alicja Polańska (sprawozdawca), Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 października 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 1115/14 w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 29 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia nakazu płatniczego na łączne zobowiązanie pieniężne za 2013 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. S. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 października 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 1115/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 29 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia nakazu płatniczego na łączne zobowiązanie pieniężne na 2013 r. Podstawą prawną orzeczenia był art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.); dalej: "p.p.s.a.".

Z uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji wynika, że Wójt Gminy W., działając na wniosek skarżącego z dnia 21 stycznia 2014 r., postanowieniem z dnia 10 lutego 2014 r. wznowił postępowanie podatkowe w sprawie ustalenia wysokości łącznego zobowiązania pieniężnego na 2013 r. Następnie, decyzją z dnia 17 marca 2014 r. organ ten odmówił uchylenia własnej decyzji (nakazu płatniczego) z dnia 28 stycznia 2013 r. ustalającej skarżącemu wysokość łącznego zobowiązania pieniężnego na 2013 r. W uzasadnieniu organ podniósł, że we wniosku nie wskazano przesłanki wznowieniowej, która powinna mieć zastosowanie w sprawie. W ocenie organu, z treści wniosku wynika, że skarżący pośrednio powołał się na art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.); dalej: "o.p.", bowiem wskazał m.in. na okoliczność, iż grunty, za które naliczono podatek, tj. działki oznaczone numerami 17/11 i 17/12 położone w miejscowości Ż. o łącznej powierzchni 10.907 m2, przeszły na własność Gminy W. z dniem 12 czerwca 2006 r., tj. z dniem uprawomocnienia się decyzji podziałowej nr [...]. W ocenie organu, nie wystąpiła jednak żadna z przesłanek wznowieniowych, a powołana we wniosku okoliczność była znana organowi z urzędu w chwili wydania decyzji wymiarowej. Nadto, na prawidłowość wymiaru wskazuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 18 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 93/10, oddalający skargę podatnika w tożsamej sprawie podatkowej dotyczącej 2009 r. Z treści zaskarżonej decyzji wynika, że dopiero 25 listopada 2013 r. do organu pierwszej instancji wpłynęło zawiadomienie o zmianach w danych ewidencji gruntów i budynków nr [...] z dnia 18 listopada 2013 r., w którym wskazano, iż Gmina W. jest właścicielem działek o numerach [...] i [...] obręb Ż.