Wyrok NSA z dnia 8 marca 2017 r., sygn. II FSK 259/15

Treść art. 190 ust. 3 Konstytucji przemawia za stosowaniem art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. w okresie odroczenia utraty jego mocy obowiązującej, chyba że wcześniej przepis ten zostanie uchylony przez ustawodawcę. Trzeba bowiem uwzględnić, że ustawa zasadnicza, poprzez rozwiązanie zawarte w art. 190 ust. 3 Konstytucji RP, dopuszcza czasowe stosowanie przepisu, którego domniemanie zgodności z Konstytucją RP zostało obalone.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Dumas, Sędziowie: NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), WSA del. Bogusław Woźniak, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt I SA/Go 586/14 w sprawie ze skargi J. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze (obecnie: Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze) z dnia 25 kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 30 października 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, o sygn. akt I SA/Go 586/14, oddalił skargę J. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 25 kwietnia 2013 r. w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów.

1.2. Z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że decyzją z dnia 25 stycznia 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. ustalił Skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w wysokości 27.674,- zł od przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach w wysokości 36.898,- zł (1/2 przypadającej na oboje małżonków kwoty 73.796,- zł). Organ stwierdził, że w 2009 r. wydatki małżonków przewyższały uzyskiwane przychody w miesiącach styczeń — sierpień oraz w miesiącach październik - grudzień. W miesiącu wrześniu 2009 r. przychody Podatników były natomiast wyższe od wydatków o kwotę 73.269,20 zł. W świetle powyższego organ ustalił kwotę wydatków, które nie znalazły pokrycia w mieniu zgromadzonym przed ich poniesieniem w wysokości 73.795,74 zł (suma niedoborów z miesięcy styczeń - sierpień). W uzasadnieniu organ I instancji wskazał m.in., że wydatki związane z utrzymaniem rodziny Państwa T. ustalono częściowo w oparciu o dane rzeczywiste, a w pozostałym zakresie na podstawie danych statystycznych. Koszty utrzymania wobec niepełnych danych dotyczących lat poprzedzających rok 2003 organ przyjął proporcjonalnie do średniej z lat 2003- 2009, wydatki rodziny T. wynosiły 86% wydatków wskazanych przez GUS jako przeciętne. Dalej wskazano, że organ uwzględnił dochody m.in. ze sprzedaży dwóch pojazdów (BMW oraz VW Passata) oraz odsetki dopisane na rachunku bankowym w PKO BP. Organ nie dał wiary oświadczeniom małżonków, że źródłem pokrycia wydatków roku podatkowego były środki pochodzące z pracy J. T. w NRD, które miały być przechowywane w walucie EURO. Za niewiarygodne uznano również oświadczenia Państwa T. odnośnie zgromadzenia w latach 1992-1994 oszczędności w kwocie 5 mln zł pochodzących z handlu na targowisku w L. Organ wskazał, że w tym okresie handel przygraniczny przeżywał swój rozkwit i rzeczywiście handlujący na bazarze mogli osiągać dochody wyższe od przeciętnego wynagrodzenia. Jednakże uznał, iż brak jest jakichkolwiek przesłanek, aby przyjąć, że H. T. spośród dwóch tysięcy podmiotów handlujących wówczas na tym targowisku osiągnęła tak wysokie dochody. Nic nie wskazuje na to, aby działalność prowadzona przez małżonków znacznie odbiegała swoim rozmiarem od działalności prowadzonej w tym samym czasie przez inne podmioty na targowisku. Od powyższej decyzji wywiedzione zostało odwołanie w którym zarzucono naruszenie art. 20 ust 3 i art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., zwana dalej: "u.p.d.o.f.") oraz art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., zwana dalej: "Ordynacja podatkowa").