Wyrok NSA z dnia 22 lutego 2017 r., sygn. I FSK 1121/16

Wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego na tle art. 273 § 2 P.p.s.a. uzasadniają tylko te przesłanki, które jako okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, odnoszą się do postępowania sądowoadministracyjnego, mogąc mieć wpływ na jego wynik, a nie dotyczą postępowania podatkowego (administracyjnego), w którym ostatecznie rozstrzygnięto co do istoty sprawę administracyjną.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Marek Zirk-Sadowski, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Wujek, Protokolant Katarzyna Łysiak, po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi o wznowienie postępowania J. D. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 kwietnia 2015 r., sygn. akt I FSK 184/14 w sprawie ze skargi kasacyjnej J. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 30 października 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 706/13 w sprawie ze skargi J. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 20 maja 2013 r., nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za styczeń, luty, marzec 2007 r. oraz należnego podatku od towarów i usług za styczeń, luty, marzec 2007 r. oddala skargę o wznowienie postępowania.

Uzasadnienie

1. Przedmiot skargi o wznowienie postępowania.

Przedmiotem skargi o wznowienie jest postępowanie zakończone wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie I FSK 184/14, którym Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną J. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 30 października 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 706/13.

2. Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie ww. wyrokiem oddalił skargę J. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 20 maja 2013 r. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług oraz należnego podatku od towarów i usług za styczeń, luty i marzec 2007 r. Sąd pierwszej instancji za organem podatkowym przyjął, że z materiału dowodowego zebranego w postępowaniu kontrolnym przeprowadzonym wobec J. D., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą M. Firma Handlowa J. D., wynikało, że Podatnik uwzględnił w deklaracjach dla podatku od towarów i usług (VAT-7) za styczeń, luty i marzec 2007 r. podatek naliczony i należny wynikający z faktur, które nie dokumentowały rzeczywistych transakcji handlowych. Sąd podzielił stanowisko organu co do tego, że faktury zakupu towaru wystawione przez Firmę Handlową M. W. M. oraz faktury sprzedaży tego towaru wystawione przez Podatnika na rzecz P.U.H. G. były fikcyjne. Ustalono bowiem, że W. M. nie dokonał żadnych nabyć, ani żadnej sprzedaży towarów na rzecz Podatnika, gdyż nie prowadził on w rzeczywistości działalności gospodarczej, a zatem wystawione przez niego faktury - w związku z treścią art. 86 ust. 1 i 2 oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej powoływana jako "u.p.t.u.") - nie mogły stanowić podstawy odliczenia podatku naliczonego przez tegoż Podatnika. Jednocześnie wobec wystawienia przez Podatnika faktur VAT dokumentujących dostawę przedmiotowych towarów na rzecz P.U.H. G. stwierdzono zawyżenie podatku należnego i obowiązek jego zapłaty na podstawie art. 108 ust. 1 u.p.t.u. Sąd uznał, że uwzględniając całokształt okoliczności sprawy zasadnie organy stwierdziły, iż firma Skarżącego była ogniwem łańcucha firm uczestniczących w fikcyjnych transakcjach, wygenerowanych jedynie w celu uwiarygodnienia obrotu tym samym towarem i w konsekwencji uzyskania nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na ostatnim etapie obrotu na terenie kraju. Skarżący brał bowiem udział w procederze polegającym na tym, że tworzono dokumentację mającą potwierdzić wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów z firm zagranicznych m.in. do Firmy Handlowej M. W. M., która od wewnątrzwspólnotowego nabycia w deklaracjach VAT -7 nie wykazywała podatku należnego, a jedynie podatek naliczony. Następnie wykazywano sprzedaż tego towaru pomiędzy podmiotami krajowymi. Należy podkreślić, że "wykreowany" podatek VAT na fakturach, na których jako wystawca figurowała Firm Handlowa M. W. M., bilansował podatek należny na fakturach wystawionych przez F.H. M. J. D. i P.U.H G. Taki sposób postępowania pozwolił ostatniemu w łańcuchu podmiotowi krajowemu L, S.A., wykazującemu wewnątrzwspólnotową dostawę tego towaru, wygenerowanie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, którego na wcześniejszym etapie obrotu żaden z podmiotów nie rozliczył z urzędem skarbowym. Na potrzeby procederu tworzono więc fikcyjną dokumentację potwierdzającą wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, fikcyjne faktury VAT sprzedaży towarów do założonych w Polsce firm, dokonywano płatności w drodze przelewów bankowych.