Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
insert_drive_file

Orzeczenie

Wyrok NSA z dnia 1 lutego 2017 r., sygn. II FSK 3919/14

Przy interpretacji przepisów dotyczących kosztów uzyskania przychodów należy więc mieć na uwadze, że każdy wchodzący w rachubę jako koszt uzyskania przychodów wydatek (koszt), powinien przejść "test" na podstawie art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., pod kątem pozostawania w związku przyczynowym z przychodami osiąganymi przez podatnika.

Teza od Redakcji

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia WSA (del.) Alina Rzepecka (sprawozdawca), Protokolant Aleksandra Kramek, po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 24 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Lu 213/14 w sprawie ze skargi M. N. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 22 lipca 2013 r. nr [...], 23 lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. N. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie kwotę 450 (słownie: czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 24 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Lu 213/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie (zw. dalej: WSA, Sądem I instancji) oddalił skargi M.N. (zw. dalej: stroną, skarżącą) na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie

(zw. dalej: Dyrektorem IS, organem odwoławczym, organem II instancji) z 22 lipca

2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. i z 23 lipca 2013 r. w przedmiocie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za ten rok. Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Sąd I instancji wynika, że

skarżąca - 10 listopada 2009 r. zawarła z T.J. umowę warranta, której wynikało, że strona zobowiązała się sprzedać T.J. 43 akcje zwykłe imienne o wartości nominalnej 100 zł za cenę 700 zł każda do 31 grudnia 2012 r. W przypadku sprzedaży przez nią tych akcji, za cenę wyższą od umówionej, na rzecz dowolnego podmiotu (innego niż uprawniony na podstawie umowy warranta), po uzyskaniu wcześniejszej zgody uprawnionego z warranta (T.J.), zapłaci uprawnionemu z warranta różnicę między kwotą otrzymaną z tytułu sprzedaży akcji a ceną wykonania umowy warranta (czyli 700 zł za każdą akcję).

close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00