Wyrok NSA z dnia 18 lutego 2016 r., sygn. I OSK 3400/15

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Sędzia del. WSA Dorota Apostolidis Protokolant asystent sędziego Marta Romanowska po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P.Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 1270/12 w sprawie ze skargi P. Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie nabycia mienia państwowego z mocy prawa przez gminę oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 14 grudnia 2012 r. (sygn. akt I SA/Wa 1270/12,) oddalił skargę P. Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie nabycia przez gminę mienia państwowego z mocy prawa.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Wojewoda M., decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...], stwierdził nabycie z mocy prawa, z dniem 27 maja 1990 r., przez Gminę K., własności nieruchomości, położonej w jednostce ewidencyjnej K., obręb [...], oznaczonej jako działki o numerach [...] - o powierzchni [...] ha i [...] - o powierzchni .[...] ha, objętej księgą wieczystą nr [...] uznając, że - ujawniona w toku prowadzonego postępowania decyzja o ustaleniu wysokości opłaty rocznej za zarząd - nie stanowiła jednak dowodu o jego ustanowieniu.

Na skutek wniesionego przez P.S.A. odwołania, Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa, decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...], utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podniósł, że odwołująca nie legitymowała się prawem zarządu ( użytkowania), który uniemożliwiałby komunalizację z mocy prawa opisanego na wstępie mienia. Zgodnie bowiem z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 1949 r. w sprawie przekazywania nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych, które było aktem wykonawczym do dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz.U. R.P. Nr 4 poz. 31 z 1952 r.), prawo zarządu i użytkowania było ustanawiane w formie protokołu zdawczo-odbiorczego, bądź w drodze umowy, zawartej w odpowiedniej formie prawnej, a w razie sporu - na podstawie decyzji Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Następnie, prawo to ustanawiane było w trybie przepisów ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (Dz.U. z 1961 r. nr 32 poz. 159) w drodze decyzji organu administracji państwowej stopnia podstawowego o oddaniu nieruchomości w użytkowanie, a w dalszym okresie - w trybie art. 38 ust 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości Dz. U. Nr 22. poz. 99). Na podstawie zaś tego ostatniego przepisu państwowe jednostki organizacyjne uzyskiwały grunty państwowe w zarząd na podstawie decyzji terenowego organu administracji państwowej albo na podstawie zawartej, za zezwoleniem tego organu, umowy o przekazaniu nieruchomości między państwowymi jednostkami organizacyjnymi, albo umowy o nabyciu nieruchomości. Taki stan prawny obowiązywał zaś w dniu 27 maja 1990 r. W sytuacji zatem, gdy odwołująca nie mogła wylegitymować się wskazanymi wyżej dokumentami, nie można było przyjąć, że przysługiwał jej tytuł prawny do przedmiotowej nieruchomości, a to oznaczało, iż nieruchomość ta należała, w rozumieniu art. 5 ust 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. z 1990, Nr 32 poz. 191 ze zm.) - do terenowego organu administracji państwowej stopnia podstawowego i podlegała komunalizacji z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 r.