Wyrok NSA z dnia 16 czerwca 2016 r., sygn. II GSK 73/15

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Magdalena Bosakirska Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Krystyna Anna Stec (spr.) Protokolant Szymon Janik po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2016 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Ministra Środowiska od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 10 września 2014 r., sygn. akt VI SA/Wa 1062/14 w sprawie ze skargi P.Spółki z o.o. w W. na decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia koncesji na wydobywanie kopaliny 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. oddala skargę, 3. zasądza od P. Spółki z o.o. w W. na rzecz Ministra Środowiska 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 września 2014 r., sygn. akt VI SA/Wa 1062/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. po rozpoznaniu sprawy ze skargi P. Spółki z o.o. w W. na decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] stycznia 2014 r. w przedmiocie odmowy udzielenia koncesji na poszukiwanie złóż ropy naftowej i gazu ziemnego, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] maja 2013 r., stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu oraz zasądził od organu na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania.

Przedstawiając stan sprawy Sąd I instancji wskazał że przy piśmie z dnia [...] grudnia 2011 r. spółka złożyła do Ministra Środowiska wniosek o udzielenie koncesji na poszukiwanie złóż ropy i gazu ziemnego w obszarze "Ż." (część bloków: [...],[...],[...]).

Decyzją z dnia [...] maja 2013 r. Minister Środowiska odmówił spółce udzielenia wnioskowanej koncesji. Zdaniem organu, w świetle art. 18 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. 2005 r. Nr 228, poz. 1947 ze zm.; dalej: p.p.g.) pojawiła się wątpliwość, czy skarżąca posiada środki, zwłaszcza finansowe, niezbędne do prawidłowego wykonywania zamierzonej działalności. Wątpliwości tych nie rozwiała sama spółka, zaś dowody przez nią przedstawione, w tym umowa pożyczki w wysokości 4,5 mln zł, nie zostały uznane przez organ za wystarczające (wiarygodne).