Wyrok NSA z dnia 25 sierpnia 2016 r., sygn. II FSK 834/15

Obowiązek podatkowy wynikający z art. 6 ust. 2 u.p.o.l. należy wiązać z istnieniem budowli albo budynku lub ich części, a zasadniczą okolicznością decydującą o powstaniu obowiązku podatkowego jest nabycie prawa własności budynku, a w niektórych przypadkach, ich posiadanie. Ze stwierdzeń zawartych w uzasadnieniu wynika, że budynek przestaje istnieć, gdy zostanie rozebrany, lecz takiej okoliczności w sprawie nie stwierdzono. Nie można wykluczyć sytuacji, w której obowiązek podatkowy wygaśnie na skutek rozbiórki całości lub części budynku lub budowli, co w sprawie nie było kwestionowane w relacji do zapisów art. 6 ust. 1 i 4 u.p.o.l. oraz art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego. Nie można uznać zaś za rozbiórkę i tym samym nie istnienie części budynku, jedynie jego adaptacji do nowego przeznaczenia, czy nowej funkcji użytkowej (mieszkalnej).

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Jerzy Rypina, NSA Maciej Jaśniewicz, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 10 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Go 606/14 w sprawie ze skargi A. P. oraz E. P., B. P. i K. P. - następców prawnych W. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze z dnia 23 maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. P. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2014 r., sygn. akt I SA/Go 606/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę A. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze z dnia 23 maja 2013 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. Przedstawiając stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że w wyniku ponownego rozpoznania sprawy Burmistrz N. decyzją z dnia 21 grudnia 2012 r. określił skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. Zobowiązanie określono w wysokości: od gruntów pozostałych - 1.400 m² x 0,14 zł = 196,00 zł; od budynków pozostałych - 251,91 m² x 6,50 zł = 1.637,41 zł; od budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej 88.8 m2 x 18.17 zł = 1.613,49 zł. Ogółem podatek za 2010 r. ustalono w wysokości 3.447,00 zł. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że do opodatkowania przyjął powierzchnie zgodnie z danymi zawartymi w złożonej przez skarżącego informacji z dnia 7 lipca 2006 r. Oparł się także na ustaleniach faktycznych poczynionych w trakcie dwukrotnych oględzin nieruchomości oraz informacjach uzyskanych na podstawie urzędowych ewidencji oraz od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Organ nie zgodził się ze skarżącym co do tego, że część mieszkalna powinna być opodatkowana dopiero po oddaniu jej do użytkowania. Podkreślił, że skarżący dokonywał przebudowy (adaptacji) istniejącego budynku. Stąd część budynku o powierzchni 251,91 m2 została zakwalifikowana przez organ do budynków niemieszkalnych jako budynków pozostałych, o których mowa w art. 5 ust.1 pkt 1 lit. c) i b) pkt 2 lit. e) ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. nr 121 poz. 844 ze zm.; dalej "u.p.o.l."). Organ podkreślił, że do dnia wydania decyzji skarżący nie przedłożył pozwolenia na użytkowanie spornej części.