Wyrok NSA z dnia 30 czerwca 2016 r., sygn. II FSK 1104/14

Organy podatkowe nie mają obowiązku szacować wartości wydatków podatnika, w sytuacji gdy ten nie wywiązał się ze swoich obowiązków i nie udokumentował odpowiednio poniesionych kosztów.

Gazeta Prawna nr 128/2016

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędziowie: NSA Jerzy Płusa, WSA del. Marta Waksmundzka-Karasińska (spr.), Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 18 października 2013 r. sygn. akt I SA/Lu 779/13 w sprawie ze skargi M. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 21 maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 18 października 2013 r., sygn. akt I SA/Lu 779/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę M. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z 21 maja 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r.

Ze stanu sprawy przyjętego do wyrokowania przez Sąd I instancji wynikało, że po przeprowadzeniu postępowania kontrolnego Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w L. decyzją z 21 listopada 2012 r. określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w wysokości 364.147 zł. Organ podatkowy wyjaśnił, że różnica pomiędzy podatkiem należnym

w kwocie 22.475,00 zł, wykazanym w zeznaniu PIT-36L za 2009 r., a zobowiązaniem w kwocie 364.147 zł określonym przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej wynika z zawyżenia w zeznaniu podatkowym kosztów uzyskania przychodów o 1.798.274,25 zł. Wskazano, że w czasie postępowania kontrolnego skarżący nie przedstawił księgi podatkowej ani dowodów źródłowych na poniesienie wykazanych w zeznaniu rocznym, kosztów uzyskania przychodów.

Decyzją z 21 maja 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Lublinie, po rozpatrzeniu odwołania od powyższej decyzji, uchylił w całości decyzję organu I instancji i określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w wysokości 364.078 zł. Organ odwoławczy stwierdził, że kwota przychodów jak i kosztów ich uzyskania winny wynikać z podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Jeżeli podatnik nie przechowuje ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych tym samym nie wywiązuje się z obowiązków, o których mowa w art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej -"u.p.d.o.f."). Organ uznał, że w wypadku nierzetelności ksiąg, a nawet ich braku nie dokonuje się automatycznie określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, jeżeli istnieją dane niezbędne do jej określenia. Zdaniem organu, skarżący w stawianych zarzutach jak i żądaniach wyrażonych w odwołaniu ukierunkowuje się na doprowadzenie do oszacowania przez organ podatkowy kosztów uzyskania przychodów. Szacowanie takie byłoby jednak premiowaniem skarżącego za brak dokumentacji podatkowej i dokumentów źródłowych, jak również sprzeczne z przepisami prawa podatkowego i niezgodne z konstytucyjną zasadą powszechności i równości opodatkowania.