Wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2016 r., sygn. I FSK 1534/14

„Lokalem użytkowym” w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.) wyłączonym z pojęcia budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w ujęciu tego przepisu, są lokale niebędące samodzielnymi lokalami mieszkalnymi w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24.06.1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 ze zm.), które funkcjonalnie nie są przeznaczone do bezpośredniego zaspokajania „mieszkaniowych” potrzeb ludzi, w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, gdy nie są przynależne do lokalu mieszkalnego, jako jego części składowe.

Teza urzędowa

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (spr.), Sędzia NSA Bartosz Wojciechowski, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 304/14 w sprawie ze skargi D. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 16 stycznia 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od maja 2009 r. do kwietnia 2011 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 3.600 zł (słownie: trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi.

1.1. Wyrokiem z dnia 14 maja 2014 r. w sprawie sygn. akt I SA/Gd 304/14, w sprawie ze skargi D.G. (dalej: "Skarżąca") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 16 stycznia 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od maja 2009 r. do kwietnia 2011 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę.

1.2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w G. działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 220 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej: "O.p."), art. 2 pkt 12, art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 19 ust. 1, 10 i 11, art. 29 ust. 1 i 2, art. 41 ust. 1, 12 i 12a, art. 146a pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: "u.p.t.u."), § 6 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 212, poz. 1336) oraz § 37 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. u. nr 224, poz. 1799), po rozpatrzeniu odwołania Skarżącej, utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia 31 października 2013 r. w zakresie rozliczenia podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe od maja 2009 r. do kwietnia 2011 r.