Wyrok NSA z dnia 4 lutego 2015 r., sygn. II OSK 1612/13

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz Sędziowie Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędzia del. WSA Iwona Bogucka (spr.) Protokolant asystent sędziego Katarzyna Ślizak po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 22 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Op 80/13 w sprawie ze skargi B. S. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego na rzecz B. S. kwotę 145,10 (sto czterdzieści pięć i 10/100) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 22 kwietnia 2013 r., sygn. II SA/Op 80/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, po rozpoznaniu skargi B. S., uchylił decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...] z dnia [...] września 2010 r., nr [...], o niestwierdzeniu u skarżącej choroby zawodowej wymienionej w pozycji 17.9 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych. Wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych przyjętych przez Sąd I instancji:

Decyzją z dnia [...] lutego 2007 r., nr [...], po rozpoznaniu odwołania B. S., Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w [...] utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...] z dnia [...] listopada 2005 r., nr [...], odmawiającą stwierdzenia u B. S. występowania choroby zawodowej wymienionej w pozycji 16.6 wykazu chorób zawodowych, będącego załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. nr 132, poz. 1115), zwanego dalej rozporządzeniem z 2002 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ podał, że w sprawie orzekły dwie niezależne od siebie jednostki: WOMP w [...] i Instytut Medycyny Pracy w [...]. Wydały one odrębne, niezależne od siebie orzeczenia lekarskie: orzeczenie lekarskie z dnia [...] września 2004 r., nr [...] - jednostki I szczebla diagnostycznego oraz orzeczenie lekarskie z dnia [...] listopada 2004 r., nr [...], - jednostki II szczebla diagnostycznego. Treść orzeczenia Instytutu w [...] dowodzi, że jednostka ta dokonała ponownej analizy całej sprawy i ponownej oceny. Zdaniem organu II instancji, dokonanie obliczenia prawdopodobieństwa indukcji raka tarczycy przez inną jednostkę niż Instytut w [...] nie będzie miało takiego wpływu na jego wynik, aby mogło spowodować zmianę prawdopodobieństwa z wielkości rzędu 1% na wielkość dziesięciokrotnie większą, przekraczającą 10%. Głównym czynnikiem wpływającym na wielkość tego prawdopodobieństwa jest bowiem wielkość narażenia zawodowego. Organ podniósł również, że w wykazie chorób zawodowych wymienione są nowotwory złośliwe z prawdopodobieństwem indukcji przekraczającym 10%, zaś wyliczone dla skarżącej prawdopodobieństwo indukcji wynosi w zaokrągleniu 1%. Ten wynik nie upoważnia do uznania nowotworu rozpoznanego u strony za chorobę, która mieści się w pojęciu choroby zawodowej wywołanej działaniem promieniowania jonizującego w rozumieniu przepisów, pomimo że niezaprzeczalnym jest, iż strona przez 22 lata pracowała w narażeniu na promieniowanie jonizujące. W związku z narażeniem skarżąca objęta była kontrolą dawek indywidualnych promieniowania jonizującego metodą błon dozymetrycznych, która wykazała, że sumaryczna ekspozycja na to promieniowanie w jej przypadku była śladowa, wyniosła sumarycznie 43 mSv w ciągu 22 lat pracy. W ocenie organu, mając na uwadze wielkość dawek, na jakie była narażona skarżąca w trakcie wykonywania obowiązków zawodowych, należało uznać, że ryzyko zachorowania wynikające z ekspozycji zawodowej było znikome.