Wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2015 r., sygn. II OSK 799/14

Przy badaniu zgodności projektu budowlanego z decyzją o warunkach zabudowy należy uwzględnić, że celem decyzji o warunkach zabudowy nie było określenie dokładnego miejsca położenia inwestycji, lecz ustalenie w jakich granicach inwestycja będzie zlokalizowana. Kwestie związane z oceną usytuowania obiektu budowlanego na działkach budowlanych należały do organów architektoniczno-budowlanych.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) sędzia NSA Paweł Miładowski sędzia del. NSA Andrzej Irla Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 1740/13 w sprawie ze skargi Z. B. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 5 grudnia 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 1740/13, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Z. B., na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] maja 2013 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji, skargę oddalił.

Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy.

Przedmiotem kontroli legalności pozostawała decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego wydana w postępowaniu nieważnościowym utrzymująca w mocy decyzję Wojewody Łódzkiego odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta Łodzi z [...] lipca 2007 r., nr [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej A. sp. z o.o. z siedzibą w Ł. pozwolenia na budowę zespołu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z elementami infrastruktury technicznej i komunikacji wewnętrznej, na działce nr ew. [...], obręb [...], w Ł., przy ul. [...].

Zadaniem organu prowadzącego postępowanie o stwierdzenie nieważności ostatecznego rozstrzygnięcia jest ocena takiej decyzji pod kątem kwalifikowanej niezgodności z prawem, tj. czy wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.) lub spełnienia innych przesłanek określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Postępowanie takie - o stwierdzenie nieważności decyzji - ma zatem odrębną podstawę prawną i nie może być traktowane tak, jakby chodziło o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej decyzją ostateczną, rozstrzygającą o zastosowaniu przepisów prawa materialnego do danego stosunku administracyjnoprawnego. Jednocześnie zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że stwierdzenie nieważności decyzji jest wyjątkiem od zasady trwałości decyzji administracyjnej wyrażonej w art. 16 k.p.a. Oznacza to, że wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji ostatecznej może nastąpić li tylko w sytuacji gdy organ ponad wszelką wątpliwość ustali, iż decyzja taka dotknięta jest jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a., przy czym przesłanki te wymienione są enumeratywnie i nie podlegają wykładni rozszerzającej. Jednocześnie w doktrynie i orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalił się pogląd, że o rażącym naruszeniu prawa można mówić, gdy zachodzą trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze, czyli skutki. Przy korzystaniu z tej wywołującej najdalej idące konsekwencje instytucji wskazane wyżej przesłanki muszą wystąpić łącznie i nie mogą być dorozumiewane, ale jasno wskazane. Z kolei nie można mówić o oczywistości naruszenia normy prawnej w przypadku rozbieżności interpretacyjnych przepisów. Nawet, zatem uznanie, że inna interpretacja zostanie uznana za lepszą, słuszniejszą albo bardziej racjonalną, nie może być ocenione jako rażące naruszenie prawa.