Wyrok NSA z dnia 11 czerwca 2015 r., sygn. II OSK 2121/14

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego błędna wykładnia prawa materialnego może polegać na nieprawidłowym odczytaniu normy prawnej wyrażonej w przepisie, mylnym zrozumieniu jego treści lub znaczenia prawnego, bądź też na niezrozumieniu intencji ustawodawcy.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Kamiński (spr.) Sędziowie Sędzia del. WSA Joanna Brzezińska Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Protokolant asystent sędziego Julia Słomińska po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej S. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 maja 2014 r. sygn. akt IV SA/Po 842/13 w sprawie ze skargi S. W. na uchwałę Rady Gminy T. P. z dnia 21 czerwca 2011 r. nr ... w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy T. P. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 maja 2014 r., sygn. akt IV SA/Po 842/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę S. W., zw. dalej skarżącym, na uchwałę Rady Gminy T. P. z dnia 21 czerwca 2011 r. w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy T. P.

Sąd Wojewódzki w motywach wyroku powołał się na następujący stan faktyczny i prawny sprawy. Przedmiotem skargi S. W. była uchwała dotycząca studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Wyjaśniając legitymację skargową S. W. Sąd Wojewódzki zwrócił się o wykazanie, na czym miałoby polegać naruszenie jego interesu prawnego, ponieważ stawiając zarzuty merytoryczne wobec studium nie wyjaśniono dostatecznie tej kwestii. Na wezwanie Sądu odpowiedziała H. W. chociaż, co zostało wyjaśnione przed skierowaniem sprawy na rozprawę, nie wykazała upoważnienia do zajęcia w tej sprawie stanowiska. Sąd Wojewódzki podkreślił, że pismo złożone przez H. W. nie mogło stanowić wyjaśnienia w sprawie, gdyż skarżący nie przedłożył w tym postępowaniu stosownego pełnomocnictwa dla H. W. W takiej sytuacji Sąd Wojewódzki przystąpił do oceny legitymacji skargowej S. W., zw. dalej skarżącym, i uznał, że nie spełnia ona wymagań opisanych w art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity - Dz. U. z 2013 r., poz. 594, ze zm.), zw. dalej. u.s.g.