Wyrok NSA z dnia 30 czerwca 2015 r., sygn. I OSK 2397/13

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rajewska Sędziowie: sędzia NSA Joanna Runge- Lissowska sędzia del. WSA Dorota Dąbek (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Błaszczyk po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2013 r. sygn. akt II SA/Gd 154/13 w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie nieważności decyzji w sprawie zatwierdzenia projektu podziału nieruchomości oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 czerwca 2013r., sygn. akt II SA/Gd 154/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] stycznia 2013r. nr [...] w przedmiocie nieważności decyzji w sprawie zatwierdzenia projektu podziału nieruchomości i decyzję tego Kolegium z dnia [...] września 2012r. nr [...].

Powyższy wyrok Sądu I instancji zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2011r., sygn. akt II SA/Gd 197/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] grudnia 2010r. nr [...] oraz decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] czerwca 2010r. nr [...] odmawiające stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] listopada 1989r. nr [...] o zatwierdzeniu podziału nieruchomości gruntowej położonej w G. przy ul. [...], działki nr [...]40 na działki nr [...] 41 (obecnie nr [...]) i nr [...] 42.

W wydanej na skutek ponownego rozpoznania sprawy ze sprzeciwu Prokuratora Prokuratury Okręgowej w [...] decyzji z dnia [...] września 2012r. nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] orzekło o odmowie stwierdzenia nieważności wskazanej powyżej decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] listopada 1989r. W uzasadnieniu decyzji Kolegium uznało, że niezasadnie Prokurator zarzucił kwestionowanej decyzji Prezydenta Miasta wydanie z rażącym naruszeniem prawa, tj. art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego oraz art. 7 i art. 77 k.p.a. W analizowanej decyzji podziałowej nie nastąpiło rażące naruszenie wskazanych przez Prokuratora przepisów. Podział dokonany kwestionowaną decyzją polegał na wydzieleniu z działki nr [...] 40 nowej działki nr [...] 41 o obszarze [...] m2 w taki sposób, że granice nowej działki nr [...] 41 przebiegały po obrysie segmentu budynku wielorodzinnego oznaczonego nr [...] przy ul. [...] (obecnie [...]), w tym wzdłuż ścian dzielących segment o nr [...] od przylegających do niego segmentów tego samego budynku o numerach [...] i [...] . Ściana oddzielająca segment [...] nie przebiega jedynie przez kondygnację piwniczną. Nie ma dowodu na to, aby segment nr [...] nie był oddzielony trwałymi ścianami od segmentów przyległych o nr [...] i [...], sam sprzeciw wskazuje jedynie na to, że ściana nie dzieli tylko kondygnacji piwnicznej. Bezspornym jest zatem, że segment nr [...] był i jest nadal oddzielony od segmentów nr [...] i nr [...] trwałymi ścianami, które przebiegają przez większość budynku, nie przebiegają tylko przez kondygnację piwniczną. W chwili podziału nieruchomość gruntowa oraz wzniesiony na niej budynek stanowiły własność Skarbu Państwa. W ocenie Kolegium rodzaj ścian oddzielających w chwili wydania decyzji przylegające segmenty nie ma wpływu na rozstrzygnięcie. Żaden z przepisów prawa administracyjnego, jak również Kodeksu cywilnego, obowiązujących w dniu wydania kwestionowanej decyzji, nie nakazywał przeprowadzenia podziału nieruchomości zabudowanej w taki sposób, że granice projektowanych do wydzielenia działek gruntu powinny przebiegać wzdłuż pionowych płaszczyzn, które tworzone są przez ściany nośne albo ściany oddzielenia przeciwpożarowego usytuowane na całej wysokości budynku od fundamentu do przekrycia dachu. Pierwszą regulacją, która nakazywała przeprowadzenie podziału w/w sposób był dopiero przepis § 3 ust. 3 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 lutego 1998r. w sprawie trybu dokonywania podziałów nieruchomości oraz sposobu sporządzania i rodzajów dokumentów wymaganych w tym postępowaniu (Dz. U. nr 25, poz. 130). Przepis o takiej treści nie obowiązywał jednak w chwili wydania kwestionowanej decyzji. Skoro zatem przepisy prawa administracyjnego oraz art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego w jego literalnym brzmieniu nie zawierały zakazu przeprowadzenia podziału w sposób dokonany kwestionowaną decyzją i nie zawierały nakazu przeprowadzenia podziału nieruchomości zabudowanej w taki sposób, że granice projektowanych do wydzielenia działek gruntu powinny przebiegać wzdłuż pionowych płaszczyzn, które tworzone są przez ściany nośne albo ściany oddzielenia przeciwpożarowego usytuowane na całej wysokości budynku od fundamentu do przekrycia dachu, to nie można stwierdzić, że treść decyzji pozostaje w jawnej sprzeczność z treścią nakazów i zakazów ustanowionych w przepisach prawa. Nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa w sytuacji, gdy w sprzeciwie zarzuca się w istocie sprzeczność decyzji z wykładnią dokonaną przez orzecznictwo sądowe.