Wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 2015 r., sygn. I OSK 1915/13

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Maciej Dybowski (spr.), Sędzia NSA Joanna Banasiewicz, Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka, Protokolant asystent sędziego Anna Dziosa-Płudowska, po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2188/12 w sprawie ze skargi H. Ś. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 2188/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. Ś.-K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] 2012 nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

Wyrok ów zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z [...] 2003 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] 2003 r.) Prezydent [...] (dalej Prezydent bądź organ I instancji) odmówił H. Ś.-K. ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do części gruntu o powierzchni 20 m2 (resztę dawnej nieruchomości KW nr [...], ciąg dalszy nr [...]), aktualnie wchodzącej w skład działki o nr [...] z obrębu [...] (na skutek omyłki pisarskiej organ wskazał działkę [...]) położonej w [...] przy skrzyżowaniu ulic [...]. W uzasadnieniu Prezydent wskazał, że przedmiotowy grunt został przeznaczony na cele publiczne - znajduje się w liniach rozgraniczających ul. [...], a zatem korzystanie z gruntu przez spadkobiercę dawnego właściciela nie da się pogodzić z przeznaczeniem tego gruntu w planie zagospodarowania przestrzennego.

Dnia 20 września 2009 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] wpłynął wniosek H. Ś.-K. o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] 2003 r. nr [...], ze względu na rażące naruszenie prawa tą decyzją. W uzasadnieniu wniosku strona wskazała, że wykładnia art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. nr 50, poz. 279 ze zm., dalej dekret) nie wyłącza możliwości przyznania prawa użytkowania wieczystego do nieruchomości przeznaczonej na cele publiczne. Wskazał, że w zakwestionowanej decyzji Prezydent nie wyjaśnił przyczyn przewlekłości, czym naruszył dyspozycję art. 8, 11, 12 § 1, art. 35, 107 kpa i art. 45 Konstytucji RP.