Wyrok NSA z dnia 16 kwietnia 2015 r., sygn. I OSK 736/13

Przepis art. 174 pkt 1 ustawy P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jolanta Rudnicka, Sędzia NSA Ewa Dzbeńska, Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Marta Sikorska, po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 października 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 7/12 w sprawie ze skargi J. B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] października 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 października 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 7/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. B. na bliżej sprecyzowane w sentencji postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie.

W uzasadnieniu tegoż wyroku Sąd I instancji wskazał, że zaskarżonym postanowieniem, zapadłym po rozpatrzeniu zażalenia J. B. na postanowienie Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...], o odmowie wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją tegoż organu z dnia [...] grudnia 2007 r., nr [...], zmienioną decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r., w sprawie ustanowienia na podstawie art. 7 ust. 1, 2, 3 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego przy ul. [...], nr hip. [...], na rzecz A. K., M. T., U. T. i L. W. - następców prawnych I. Ś., organ odwoławczy utrzymał je w mocy. Jak wynika z dokonanych ustaleń J. B. jest jednym z następców prawnych poprzednich współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości, którzy zbyli prawa do odszkodowania za ów grunt mocą umów zawartych w latach 1955 i 1956 na rzecz I. Ś., oświadczając że w razie uchylenia orzeczenia o przejęciu budynków na rzecz Skarbu Państwa, nie będą rościli pretensji do tej nieruchomości. Taką umowę w dniu [...] września 1956 r. zawarła, i takiej treści oświadczenie złożyła również D. B., działając w imieniu małoletniego wówczas J. B., a to na podstawie postanowienia Sądu Powiatowego w Warszawie z dnia [...] września 1955 r. W tym czasie w obrocie prawnym pozostawało orzeczenie z dnia [...] lutego 1952 r. o odmowie przyznania własności czasowej tego gruntu. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z dnia [...] czerwca 2006 r. stwierdziło nieważność tego orzeczenia, a decyzją z dnia [...] lutego 2007 r. uchyliło ją i stwierdziło nieważność w części nieobejmującej sprzedanych lokali, bo w tym zakresie stwierdziło wydanie wspomnianego orzeczenia z naruszeniem prawa. W ocenie organów obu instancji złożony w tej sprawie wniosek o wznowienie postępowania nie pochodzi od strony postępowania, bo niepodobna uznać J. B. za stronę postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r. Wskazaną wyżej umową doszło do zbycia jego udziału w prawach i wszelkich roszczeniach dekretowych. Co prawda decyzje z dnia [...] czerwca 2006 r. i z dnia [...] lutego 2007 r. nie funkcjonują w obrocie prawnym, bo zostały uchylone decyzjami organu z dnia [...] września 2010 r. i z dnia [...] kwietnia 2011 r., lecz nie ma to znaczenia dla oceny przymiotu strony wnioskodawcy, bo jakkolwiek uzyskał on ten przymiot w postępowaniu nieważnościowym w sprawie odmowy przyznania własności czasowej jego poprzednikom, to nie oznacza to automatycznego uzyskania tego statusu w innych postępowaniach, w tym w postępowaniu wznowieniowym jego praw niedotyczącym. Mimo bowiem, że obejmuje ono przedmiotową nieruchomość, to z uwagi na wyzbycie się praw dekretowych doń, przymiotu tego nie posiada. Poza tym nie był on adresatem decyzji dotychczasowej. Samorządowe Kolegium Odwoławcze zwróciło też uwagę, że postępowania w trybach nadzwyczajnych - wznowieniowym i nieważnościowym - nie mogą się toczyć równolegle. Tymczasem wnioskodawca zainicjował oba tryby skierowane do tej samej decyzji, przy czym postępowanie nieważnościowe zakończyło się decyzjami odmownymi z dnia [...] marca 2011 r. i z dnia [...] października 2011 r.