Wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2015 r., sygn. II OSK 2613/14

Warunek przytoczenia podstawy kasacyjnej i jej uzasadnienia nie jest spełniony, gdy skarga kasacyjna zawiera wywody zmuszające sąd II instancji do domyślania się, który przepis prawa autor kasacji miał na uwadze, podnosząc zarzut naruszenia przepisów postępowania. W judykaturze podkreśla się, że w skardze kasacyjnej należy określić jednostkę systematyczną aktu normatywnego, w którym został zawarty dany przepis, jaki konkretny przepis prawa został naruszony.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Robert Sawuła (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędzia del. WSA Katarzyna Golat Protokolant: asystent sędziego Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej E. Z. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2014 r. sygn. akt VII SAB/Wa 15/14 w sprawie ze skargi E. Z. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Odwoławczą Komisję Bioetyczną w Warszawie oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt VII SAB/Wa 15/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Warszawie odrzucił skargę E. Z. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Odwoławczą Komisję Bioetyczną przy Ministrze Zdrowia (OKB) w Warszawie. Postanowienie to zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Postanowieniem o sygn. akt II OSK 1578/12 z dnia 17 grudnia 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił postanowienie WSA w Warszawie z dnia 21 marca 2012 r., VII SAB/Wa 207/11 odrzucające skargę E. Z. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez OKB i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi wojewódzkiemu. Uchylając postanowienie o odrzuceniu skargi Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że przede wszystkim należało wyjaśnić, czy na skutek złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności uchwały komisji bioetycznej z dnia 6 maja 2004 r. zostało wszczęte postępowanie, w którym OKB miała obowiązek wydać jedno z rozstrzygnięć wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1-4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej Ppsa). W uzasadnieniu postanowienia Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że E. Z. wniosła skargę na uchwałę OKB z dnia 12 września 2011 r., odrzucającą wniosek o stwierdzenie nieważności uchwały z dnia 6 maja 2004 r. Komisji Bioetyki przy Centrum Onkologii - Instytucie Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie (dalej także: Komisja Bioetyczna) - w sprawie wyrażenia pozytywnej opinii na temat badania klinicznego pod nazwą "[...]". Tymczasem sąd I instancji, odrzucając skargę przedstawił argumentację, która dotyczy dopuszczalności skargi na uchwałę Komisji Bioetyczną z 6 maja 2004 r. Niedopuszczalność skargi na uchwałę z 6 maja 2004 r. nie przesądza o niedopuszczalności skargi na uchwałę Odwoławczej Komisji Bioetycznej przy Ministrze Zdrowia z dnia 12 września 2011 r., nr OKB-06/2011, którą odrzucono wniosek o stwierdzenie nieważności tej uchwały. Sąd I instancji przed odrzuceniem skargi na ww. uchwałę OKB z 12 września 2011 r., powinien ocenić czy jest ona organem administracji publicznej oraz czy podjęta przez nią uchwała nie jest żadną z form działania administracji publicznej, o których mowa w art. 3 § 2 Ppsa lub przepisach szczególnych. Sąd I instancji powinien przede wszystkim zwrócić uwagę, że uchwała ta w istocie jest rozstrzygnięciem, którym odmówiono wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały Komisji Bioetyczne z dnia 6 maja 2004 r.