Wyrok NSA z dnia 26 maja 2015 r., sygn. II GSK 495/15

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz Sędzia NSA Maria Jagielska (spr.) sędzia del. WSA Małgorzata Grzelak Protokolant Marzena Bal po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej ze skargi kasacyjnej "R." Spółki z o.o. we W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 5 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1255/12 w sprawie ze skargi "R." Spółki z o.o. we W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. wyrokiem z dnia 5 grudnia 2012 r. o sygn. akt I SA/Wr 1255/12, po rozpoznaniu sprawy ze skargi "R." Spółki z o.o. we W. (dalej: Spółka) na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. (dalej: Dyrektor) z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis, uchylił zaskarżone postanowienie i zasądził od Dyrektora na rzecz Spółki koszty sądowe.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd I instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia.

Wnioskiem z dnia [...] października 2011 r. Spółka wystąpiła do Naczelnika Urzędu Skarbowego W. o wydanie zaświadczenia potwierdzającego, że: 1/ wydatek w kwocie 2.150 zł z tytułu ubezpieczenia OC samochodu poniesiony w ramach indywidualnego programu rehabilitacji (ipr) D. N. i 2/ wydatki w łącznej kwocie 139.582,58 zł poniesione tytułem wyposażenia restauracji na stanowiskach: kucharz, barman i kelner stanowią pomoc de minimis.

Postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2012 r. Dyrektor, działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), dalej: o.p. i § 2 ust. 1 pkt 1 lit. c) oraz § 2 ust. 1 pkt 12 lit. f) rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 245, poz. 1810 ze zm.), dalej: rozporządzenie utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] maja 2012 r. odmawiające Spółce wydania zaświadczenia potwierdzającego, że wskazane we wniosku wydatki stanowią pomoc de minimis. Dyrektor uznał, że zakup polisy ubezpieczeniowej OC samochodu nabytego w ramach ipr D. N. nie mieści się w § 2 ust. 1 pkt 12 lit. f) rozporządzenia jako inny wydatek poniesiony w ramach programu rehabilitacji, bo jego celem nie jest zmniejszenie ograniczeń zawodowych wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności pracownika objętego ipr. W ocenie Dyrektora przyjęcie stanowiska Spółki doprowadziłoby do uznania za pomoc de minimis wydatków na serwisowanie samochodu, a nawet na zakup paliwa. W odniesieniu do wydatków na wyposażenie restauracji na stanowiskach: kucharz, barman i kelner Dyrektor wskazał, że stosownie do § 2 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia środki funduszu przeznacza się na następujące rodzaje wydatków: wyposażenie stanowiska pracy oraz przystosowanie jego otoczenia do potrzeb osób niepełnosprawnych, w szczególności na wyposażenie i dostosowanie pomieszczeń zakładu. Zatem, jak stwierdził Dyrektor, wyposażenie stanowisk pracy m.in. w blachy, garnki, chochle, koszyki do pieczywa oraz ich dostosowanie w szafki dla pracowników i fronty stanowisk kelnerskich, nie jest wystarczającą przesłanką do uznania wydatku za pomoc de minimis, bo te stanowiska pracy nie są oprzyrządowane i dostosowane odpowiednio do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności kucharza, kelnera i barmana.