Wyrok NSA z dnia 25 listopada 2015 r., sygn. II FSK 2448/13

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia WSA (del.) Dariusz Kurkiewicz (sprawozdawca), Protokolant Anna Dziewiż-Przychodzeń, po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. "G." S.A. z siedzibą w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 11 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 1375/12 w sprawie ze skargi M. "G." S.A. z siedzibą w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu z dnia 27 sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 11 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1375/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę M. S.A. w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z 27 sierpnia 2012 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r.

Stan sprawy sąd administracyjny pierwszej instancji przedstawił następująco:

Decyzją z 27 marca 2012 r. Wójt Gminy K. określił Skarżącej zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2009 r. w kwocie 68.296 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania Skarżącej, decyzją z 27 sierpnia 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. uchyliło rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji i określiło zobowiązanie w kwocie 61.746 zł. Kolegium podkreśliło, że spór dotyczył przede wszystkim tego, czy grunty i budynki stanowiące przedmiot opodatkowania mogą być wykorzystywane przez stronę do prowadzenia działalności gospodarczej, czy też - ze względów technicznych - do prowadzenia takiej działalności nie są i nie mogą być wykorzystywane. Organ odwoławczy uznał za prawidłowe i zgodne z przepisami prawa opodatkowanie najwyższymi stawkami całej powierzchni spornych gruntów oraz budynków garaży i magazynu o łącznej powierzchni użytkowej 260,90 m2. Odnośnie budynków wyburzonych, SKO uwzględniło argumenty strony i opodatkowało je przy zastosowaniu stawki właściwej dla budynków pozostałych, w konsekwencji czego uchyliło decyzję organu I instancji. W skardze na powyższe rozstrzygnięcie, Spółka wniosła o uchylenie decyzji obu instancji, podnosząc zarzut naruszenia przepisów: