Wyrok NSA z dnia 29 maja 2015 r., sygn. II FSK 2763/14

Samoobliczenie podatku w deklaracji ma znaczenie dla ostatecznego określenia wysokości zobowiązania podatkowego tylko wtedy, gdy przed upływem terminu przedawnienia tego zobowiązania, z uwzględnieniem ewentualnych przerw lub zawieszeń jego biegu, nie zostanie wydana decyzja określająca jego wysokość, w żadnym jednak razie nie rzutuje na możliwość powstania przerwy w biegu terminu przedawnienia lub zawieszenia biegu tego terminu. Można więc powiedzieć, że dla terminu, w którym może nastąpić określenie wysokości zobowiązania podatkowego, znaczenie ma to, czy bieg terminu przedawnienia tego zobowiązania został przerwany lub zawieszony.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Protokolant Ewelina Wołosiak, po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2155/13 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 czerwca 2013 r. nr ... w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 rok 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie kwotę 1.800 (słownie: jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2004.

Stan sprawy Sąd przedstawił w sposób następujący:

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. decyzją z dnia 17 września 2012 r. określił skarżącej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2004 w kwocie 160.836 zł w miejsce zadeklarowanego w kwocie 21.828,20 zł, stwierdzając, że osiągała dochody z działalności gospodarczej prowadzonej w ramach Spółki Jawnej B. z siedzibą w O., partycypując w 49% jej zysków i strat, a spółka zaniżyła przychody przez zaniżenie kwot wynikających z podsumowania stron ewidencji sprzedaży i pozaewidencyjną sprzedaż gotówkową paliw w stacjach benzynowych prowadzonych oraz zawyżyła koszty uzyskania przychodów przez zaliczenie do nich wydatków nieudokumentowanych lub nieprawidłowo udokumentowanych, a także o charakterze osobistym; ponadto zaniżyła koszty uzyskania przychodów przez nieuwzględnienie kosztów zakupu gazu na cele sprzedaży pozaewidencyjnej. Księgi spółki uznano za nierzetelne, ale na podstawie art. 23 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: O.p.) odstąpiono od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania.